Spóźnione kotyliony
Recenzja spektaklu: „Fantazja polska”, reż. Andrzej Strzelecki
Popularne były premiery okolicznościowej „Gałązki rozmarynu” czy przeglądy polskich sztuk z repertuarów. Teatr Narodowy po raz ostatni odegrał „Tango” w reż. Jerzego Jarockiego. Ale były i nowe sztuki. Dwie z nich interpretują obchody w sposób przewrotny. W wałbrzyskim Teatrze im. Szaniawskiego Cezary Tomaszewski, łącząc „Cierpienia młodego Wertera” z kryminałem „I nie było już nikogo” Agathy Christie oraz przebojami miłosnymi z różnych epok, opowiada o miłości. Nie patriotycznej, tylko romantycznej, ale również poddanej konwencjom i kodom, i także zbierającej krwawe żniwo. Zaś w warszawskim Ateneum Wojtyszko i Strzelecki fantazjują na temat lobbingu Ignacego Paderewskiego (Krzysztof Tyniec w stosownej peruce) oraz jego rodziny i „dworu” w „sprawie polskiej” u amerykańskiego prezydenta Wilsona. Kluczowa okazuje się tu receptura odmładzającego kremu do twarzy, zdradzona Edith Wilson w zamian za poparcie polskiej niepodległości przez Helenę Paderewską. Między dyskutującymi i popijającymi paniami przechadzają się dwie kury Paderewskich – Skłodowska i Konopnicka, swoje tragedie i komedie przeżywa francusko-amerykańska para sekretarzy. A na koniec z hymnem o wolności wystąpi czarnoskóra pokojówka. Ale kto wie, czy bardziej absurdalnie nie było jednak na widowni, oglądającej premierowy spektakl w rozdanych przez obsługę teatru biało-czerwonych kotylionach, tydzień po obchodach 100-lecia.
Maciej Wojtyszko, Fantazja polska, reż. Andrzej Strzelecki, Teatr Ateneum w Warszawie
