Problem, jak wiarygodnie pokazać na scenie łańcuch absurdalnych zbrodni, które zapoczątkowało złożenie przez zwycięskiego wodza Andronika w ofierze najmłodszego syna królowej podbitego plemienia Gotów, Tamory, skutecznie odstraszał reżyserów.
Przedstawienie Moniki Pęcikiewicz w gdańskim Teatrze Wybrzeże jest drugim w Polsce wystawieniem tej sztuki. Aktorzy raz po raz wychodzą z roli, opowiadaną na scenie historię mordów traktując z dystansem, jak grający Andronika Mirosław Baka, który parska śmiechem w scenie odrąbywania jego bohaterowi ręki, a potem z politowaniem przygląda się gumowej atrapie.
Taka stylistyka czyni przedstawienie lekkim, dodaje mu tempa, ale na aktorów zastawia pułapkę ułatwionego ześliźnięcia się w grypsowanie i grę pod publiczkę. I faktycznie, przedstawienie od czasu do czasu przechyla się w stronę farsy. Trudniej też oddać motywacje bohaterów. Bace nie udaje się np. pokazać stopniowej przemiany Andronika z człowieka w imię absolutnego podporządkowania władzy niewahającego się zabić własnego syna – w królobójcę.