Recenzja spektaklu: „Nieczułość”, reż. Lena Frankiewicz

Całość ma wymiar uniwersalny i, co może najważniejsze, skłania do wejścia na deski własnego domu rodzinnego i przyjrzenia się tym, które go przez pokolenia budowały.

Kobieca, kaszubska i wiejska saga rodzinna Martyny Bundy na scenie gdańskiego Wybrzeża zmienia się w polifoniczną i płynącą przez dekady pieśń (muzyka Olo Walicki). Scenografia została zbudowana z desek z rozbiórki 120-letniego domu i tworzy podłogę z wejściami do piwnicy. Realnie i metaforycznie przemierzają ją spadkobierczynie tego domu i zamieszkujących go rodzinnych historii. Z nich wyłania się babka Rozela (Sylwia Góra) i jej trzy córki: Truda (Agata Bykowska), Ilda (Dorota Androsz) i Gerta (Justyna Bartoszewicz). Wyłaniają się wojna i gwałty, miłości nieszczęśliwe i szczęśliwe, porody i świniobicia, bliskość z naturą, kobiece ciało, które zawsze należało do kogoś jeszcze.

Nieczułość, według powieści Martyny Bundy, dramaturgia Zuzanna Bojda, reż. Lena Frankiewicz, Teatr Wybrzeże w Gdańsku