Recenzja spektaklu: „Casanova. Warszawskie zauroczenie”, reż. Michał Walczak

Powroty po latach do kiedyś świetnie sprawdzających się formuł są ryzykowne.

Powroty po latach do kiedyś świetnie sprawdzających się formuł są ryzykowne. Świat nie czeka, niegdysiejsza awangarda dziś jest anachroniczna, brawura zmienia się w starodziaderstwo/baberstwo, to, co dawniej bawiło do łez, teraz żenuje itd. Dlatego zapowiedź powrotu Michała Walczaka i Macieja Łubieńskiego do rewiowo-kabaretowego formatu Pożaru w Burdelu, który swój najlepszy czas miał w połowie poprzedniej dekady, wzbudzała niepokój. Niepotrzebnie. Nowy program ma brawurę, poczucie humoru i wyczucie czasu najlepszych odcinków Pożaru, w których odbijała się warszawska polityka, życie kulturalne i problemy pierwszego świata stołecznej klasy średniej.

Casanova. Warszawskie zauroczenie, scen. Maciej Łubieński i Michał Walczak, reż. Michał Walczak, Teatr Rampa w Warszawie