Recenzja spektaklu: „Skóra po dziadku”, reż. Mateusz Pakuła

Po krakowskiej premierze najwięcej zarzutów dotyczyło dwóch kwestii: narcyzmu autora i słuchowiskowej formy spektaklu.

‚‚Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję” było jednocześnie kroniką umierania ojca autora, opowieścią o rodzinie, relacją z (nie)działania systemu opieki paliatywnej, oskarżeniem Kościoła katolickiego oraz apelem o prawo do eutanazji. Wszystkie te wątki złożyły się na poruszającą, a momentami zaskakująco dowcipną książkę, a potem równie dobry spektakl. W „Skórze po dziadku” Mateusz Pakuła próbuje powtórzyć ten patent, tym razem jednak z nieco gorszym skutkiem.

Skóra po dziadku, tekst i reż. Mateusz Pakuła, Teatr im. Żeromskiego w Kielcach i Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie