Recenzja wystawy: „Bereś”

Jest rzeczą wstydliwą, że od śmierci Jerzego Beresia w 2012 r. żadna instytucja nie pomyślała o zorganizowaniu wystawy, która byłaby podsumowaniem jego niezwykłego i ważnego dorobku twórczego.

Jest rzeczą wstydliwą, że od śmierci Jerzego Beresia w 2012 r. żadna instytucja nie pomyślała o zorganizowaniu wystawy, która byłaby podsumowaniem jego niezwykłego i ważnego dorobku twórczego. A organizuje się wielkie retrospektywy artystom, którzy za Beresiem mogliby co najwyżej nosić teczkę. Domyślam się, skąd ta powściągliwość. O ile bowiem bez problemu można poustawiać w galerii jego surowe rzeźby z drewna, o tyle trudniej poradzić sobie z jego akcjami (artysta odrzucał termin „performance”), pełniącymi u niego rolę najważniejszą. Zachowały się oczywiście ich zapisy filmowe, ale to trochę jak podróżowanie po świecie z kanałem National Geographic lub z Google Street View.

Bereś, Cricoteka, Kraków, do 8 grudnia