Bokserski pojedynek gigantów

W środowisku bokserskim wątpliwość co do prymatu w wadze lekkośredniej wisiała w powietrzu od lat. Chodzi o miano numeru 1 na świecie, bo w klasyfikacji magazynu „The Ring” na najlepszego pięściarza bez podziału na kategorie wagowe, obaj tasowali się na czele. Obecnie Mayweather, lat 38, jest pierwszy, a Pacquiao, lat 37, trzeci. Pierwsze negocjacje na temat walki odbyły się w 2009 r., jednak sprawa rozbiła się o kwestię krwi. Mayweather domagał się od rywala ciągłej gotowości do poddania się testom antydopingowym. Pacquiao zgodził się na pobranie krwi co najwyżej 24 dni przed walką (bo twierdził, że późniejsze kłucie go osłabi), jak również bezpośrednio po niej. Potem nie mogli się porozumieć co do kwestii finansowych (obóz Pacquiao propozycję honorarium w wysokości 40 mln dol. uznał za śmieszną), były również niesnaski osobiste, bo klan Mayweatherów szczerze nie znosi promotora Pacquiao, Boba Aruma. Punktem zwrotnym okazało się przypadkowe spotkanie. Pod koniec stycznia Pacquiao był jednym z jurorów na wyborach Miss Universe w Miami. Po ich zakończeniu poszedł na mecz koszykarski Miami Heat-Millwaukee Bucks. Akurat był na nim Mayweather. Po raz pierwszy spotkali się twarzą w twarz. Chwilę porozmawiali, wymienili się numerami telefonów, potem jeszcze Mayweather przyjechał do hotelu, w którym mieszkał Pacquiao, żeby dograć pierwsze szczegóły. Jeśli za punkt odniesienia wziąć pieniądze, będzie to największe wydarzenie w historii boksu. Pojedynek ma przynieść co najmniej 300 mln dol. z systemu pay-per-view (dotychczasowy rekord, 152 mln, padł podczas walki Mayweathera z Saulem Alvarezem z 2013 r.). Pięściarze podzielą się zyskami w proporcji 60:40 dla Mayweathera. Floyd Mayweather uważa się za najwybitniejszego pięściarza w dziejach. Większego niż Muhammad Ali, niż Sugar Ray Robinson, większego niż wszyscy najwięksi. Kalkuluje prosto: zostając zawodowym mistrzem świata w pięciu różnych kategoriach wagowych, nie przegrał ani razu (47 zwycięstw). Co więcej, ani razu nie leżał na deskach. W ringowej historii Floyda odnotowuje się pół knock-downu – w walce z Zabem Judahem (wygranej na punkty) po jednym z ciosów zaplątały mu się nogi, oparł się rękawicą o ring. I to tyle. Na jego twarzy nie widać 20 lat boksowania w zawodowych ringach. To dlatego swego czasu przylgnął do niego przydomek Pretty Boy. Obecnie woli TBE, czyli The Best Ever. Ale najbardziej podoba mu się ksywa Money. Jest najlepiej zarabiającym sportowcem na świecie (105 mln dol. w 2014 r. wg magazynu „Forbes”). Kontrakt z telewizją Showtime gwarantuje mu ćwierć miliarda dolarów za sześć walk. Lubi się chwalić pieniędzmi. Limuzyny, rezydencje, odrzutowiec, jacht, złoto i diamenty – to Floyd w wersji wyrafinowanej. Jest też prymitywna, bo pięściarz co rusz publikuje własne zdjęcia w otoczeniu stert banknotów. Na imprezach, gdzie bywa, studolarówki walają się po podłodze. Odpala nimi cygara. Pieniądze są dla niego argumentem, który kończy każdą dyskusję – gdy raper 50 Cent oznajmił, że przeznaczy na cele charytatywne 750 tys. dol., jeśli Floyd przeczyta bez dukania stronę „Harry’ego Pottera”, pięściarz odpowiedział, publikując zdjęcia czeków, opiewających na kilka milionów dolarów, wystawionych na swoje nazwisko. Są ludzie, których to oburza, ale Mayweather ma ich gdzieś. Lubi się też pochwalić kobietami, choć przebywanie w towarzystwie Floyda bywa niebezpieczne. Przekonała się o tym wieloletnia partnerka pięściarza Josie Harris, z którą ma trójkę dzieci. Za jej pobicie oraz groźby został w 2011 r. skazany na dziewięć tygodni więzienia (wyrok odsiedział). Potem wyszło na jaw, że na sławę damskiego boksera pracował też uczciwie podczas kilku poprzednich związków. O kobietach mawia, że jest z nimi jak z samochodami: niby mając ich 20, nie da się jeździć wszystkimi jednocześnie, co nie przeszkadza, by je kolekcjonować. Jego styl bycia – kombinacja napastliwości, mizoginii, arogancji, skłonności do tępego chełpienia się luksusem – drażni nawet wielu czarnoskórych. Mimo że kreuje się na ich rzecznika i jednym tchem wymienia Malcolma X i Martina Luthera Kinga jako swoje największe autorytety. Z jednej strony nieustannie podkreśla, że wkurza ludzi, ponieważ jest bogaty i czarny, a w każdym niewygodnym pytaniu doszukuje się rasistowskiego podtekstu. Z drugiej, sam ma na koncie rasistowskie wybryki – gdy w 2010 r. temat jego walki z Pacquiao był wciąż wałkowany, nazwał rywala małym żółtym matołem, którego najpierw zdepcze, a potem każe mu przyrządzać sushi. Floyda nie ma w reklamach, bo poza tym, że w ringu jest mistrzem, zbyt niedobrze się kojarzy. Niektórzy dzisiejsze wybryki Mayweathera traktują jak rewanż, który bierze na życiu. Dzieciństwo miał ciężkie – mama wychowywała Floyda i kilkoro rodzeństwa w jakiejś klitce w zakazanych rewirach New Jersey. Ojciec – Floyd senior – również boksował i miał szansę na tytuł zawodowego mistrza świata, ale przegrał z Sugarem Rayem Leonardem. Potem szukał łatwiejszych pieniędzy, wdał się w przemyt kokainy, wpadł i odsiedział pięć i pół roku w więzieniu. Dziś junior wymienia go jako jednego ze swoich mentorów, ale ich relacje przez długie lata były szorstkie – dopiero od niedawna senior stoi w narożniku syna. Za architekta sukcesów Floyda uważa się jego wujka Rogera, również zawodowego pięściarza. Pacquiao łączą z Mayweatherem dwie rzeczy: mistrzostwo w walce na pięści oraz trudne, biedne dzieciństwo. Manny przyjechał do Stanów Zjednoczonych jako kilkunastolatek z nadzieją, że bokserski talent da mu przepustkę do lepszego życia. Trafił pod skrzydła Freddiego Roacha, jednego z najlepszych trenerów bokserskich pracujących za oceanem. Roach stał się dla niego drugim ojcem, towarzyszył mu od momentu, gdy na ring wchodził jako rezerwowy, nikomu nieznany chuderlak z przedziałkiem na farbowanych włosach, aż do dziś, gdy ma na koncie zawodowe mistrzostwo świata w ośmiu kategoriach wagowych. Wciąż jest trenerem Manny’ego, mimo że choroba Parkinsona, którą zdiagnozowano u Roacha przed 25 laty, odbiera mu coraz więcej sprawności: nie potrafi już utrzymać głowy w pionie i mówi z coraz większym trudem. W odróżnieniu od Mayweathera Pacquiao okazał się w ringu człowiekiem, któremu zdarzają się chwile słabości. Z 64 walk pięć przegrał i dwie zremisował. Jego najgłośniejsza porażka miała miejsce w 2012 r. W czwartym pojedynku z Meksykaninem Juanem Manuelem Marquezem (po trzech poprzednich – remisie i dwóch nieznacznych zwycięstwach Pac-Mana na punkty – pozostał niedosyt) został ciężko znokautowany pod koniec szóstej rundy. Po ciosie, zadanym niemal równo z gongiem, padł na twarz jak ścięte drzewo. Wracał do świadomości dobrą minutę, a pierwsze ujęcia, na których wyglądał jak martwy, wywołały na Filipinach at