Kareem Abdul-Jabbar to najlepszy strzelec w historii zawodowej ligi koszykarskiej NBA. Rzucił 38 387 punktów i choć karierę skończył ćwierć wieku temu, nie zanosi się, by w najbliższej przyszłości ktoś miał go w tej klasyfikacji wyprzedzić. Mimo to w Polsce znany jest głównie zagorzałym fanom koszykówki.
Dlaczego? Jabbar, obok „Magica” Johnsona, był największą gwiazdą drużyny Los Angeles Lakers, grającej być może najbardziej widowiskowy basket w historii dyscypliny, opisany mianem „Showtime”. Masowe zainteresowanie NBA w naszym kraju rozpoczęło się jednak za sprawą telewizyjnych transmisji dopiero na początku lat 90., kiedy już nie grał. A o drugiej stronie aktywności Jabbara – publicysty, pisarza i filmowca – nie poczytamy na co dzień w polskich mediach. Zwłaszcza że o interesującym go amerykańskim rasizmie w Polsce staje się głośno dopiero wtedy, gdy na ulicach miast USA ktoś ginie. Podnoszenie tych kwestii w kontekście chociażby zarabiających miliony gwiazd sportu wydaje się fanaberią.
Nie ma darmowej pizzy
Jabbar urodził się 16 kwietnia 1947 r. w Nowym Jorku jako Ferdinand Lewis Alcindor Jr. Od dziecka wyróżniał się wzrostem, status gwiazdy koszykówki zdobył już w gimnazjum. Reprezentację męskiego liceum w Bronksie jako ponaddwumetrowy center poprowadził do 71 zwycięstw z rzędu, by później trafić do uczelnianej drużyny Uniwersytetu Kalifornijskiego. W trakcie studiów historycznych, inspirowany lekturą tekstów Malcolma X, przeszedł na islam (nazwisko zmienił kilka lat później, dzień po tym, gdy w 1971 r. zdobył pierwsze mistrzostwo NBA). Ze względu na wzrost, wykraczający poza normy US Army, ominął go pobór na wojnę w Wietnamie – dzięki temu inaczej niż Muhammad Ali, z którym bywa porównywany, nie musiał ponosić konsekwencji za uchylanie się od służby.