Kto zdobędzie medal w Rio

Gdyby medalową prognozę dla Polaków na igrzyska olimpijskie w Rio de Janeiro sporządzać na podstawie zdobyczy w mistrzostwach świata w 2015 r., trzeba stwierdzić: będzie skromnie. Polscy sportowcy stali na podium zaledwie w czterech z niemal trzydziestu dyscyplin sportu obecnych na arenach olimpijskich. Doświadczenie zaś uczy, że na igrzyskach udaje się powtórzyć mniej więcej połowę medalowych pozycji z przedolimpijskich mistrzostw świata. Czyli grozi nam spadek poniżej granicy przyzwoitości, za jaką uznawane jest 10 olimpijskich medali, regularnie zdobywane przez Polaków na każdych letnich igrzyskach, począwszy od Aten (2004 r.). Na dorobek medalowy mistrzostw świata złożyli się: pływacy (3), kajakarze (3) oraz lekkoatleci (8). Doliczyć można również brąz piłkarzy ręcznych, choć oni o prawo gry w Rio muszą jeszcze powalczyć w turnieju kwalifikacyjnym. Wszystko jednak wskazuje, że nie będą mieli zbyt wymagających rywali – prawdopodobnie Słowenię, Chile i zespół z Afryki (ktokolwiek to będzie, na pewno jest za słaby, by z nami wygrać). Pod górkę mają za to siatkarze, których nawet zdobyte w 2014 r. mistrzostwo świata nie zwolniło od konieczności kwalifikowania się na igrzyska. O udział w olimpiadzie grać będą na początku stycznia w Berlinie. Grupowi rywale – Belgia, Serbia i Niemcy – nie straszą, ale w fazie pucharowej będą czekać prawdopodobnie Rosja i Francja. Aby do Rio pojechać, trzeba w Berlinie wygrać, a w najgorszym razie zająć miejsca 2.–3., dające prawo gry w ostatnim turnieju kwalifikacyjnym, zaplanowanym na czerwiec w Japonii. Analogiczne turnieje czekają nasze siatkarki i szczypiornistki. Kobieca reprezentacja siatkarska jest jednak od paru lat w rozsypce i trzeba cudu, żeby się do Rio zakwalifikowała. W przypadku piłkarek ręcznych szanse awansu (pierwszego w historii) są większe. Polki zagrają w turnieju kwalifikacyjnym z Meksykiem, Rosją i Szwecją, awansują dwie drużyny. W ogólnej medalowej niepewności pewne jest jedno: dawno nie mieliśmy przynajmniej trzech tak mocnych kandydatów do olimpijskiego złota. Pewniacy Nie od dziś wiadomo, że w rzutach jesteśmy potęgą, ale to, co w 2015 r. wyczyniali z rywalami młociarze Anita Włodarczyk i Paweł Fajdek, można określić jednym słowem: deklasacja. Są oni w młocie kimś takim jak Usain Bolt w sprintach, który może przegrać wyłącznie z kontuzją albo gdy popełni falstart. Oboje zdobyli latem w Pekinie mistrzostwo świata. Do tego jeszcze Anita pobiła wcześniej rekord świata (81,08 – jest pierwszą kobietą, która przekroczyła granicę 80 m). W jej przypadku nie trzeba więc raczej zastanawiać się, czy wygra. Bardziej zasadne jest pytanie, czy jeszcze bardziej wyśrubuje rekordowy wynik. Tym bardziej że dwie najgroźniejsze rywalki z ostatnich sezonów – Niemka Betty Heidler i Rosjanka Tatiana Łysenko – same usunęły się jej z drogi. Heidler zawsze miała kompleks Polki, a ubiegły sezon, w którym jej najlepsze rzuty były o jakieś pięć metrów gorsze od wyników Włodarczyk, zapewne utwierdził ją w przekonaniu, że szczytem jej marzeń jest srebro. Z kolei Łysenko zniknęła z pola widzenia. Oficjalnie leczyła kontuzję, w sezonie olimpijskim ma wrócić, ale nie wiadomo, czy będzie miała do czego, bo karą za przemysłowy doping rosyjskich lekkoatletów ma być szlaban na udział w igrzyskach dla całej reprezentacji. Łysenko była zresztą w przeszłości zdyskwalifikowana na dwa lata za stosowanie zabronionych środków. Fajdek podobnie jak Włodarczyk przykrył rywali czapką – należy do niego 12 najlepszych wyników minionego sezonu. Co prawda poprzednie igrzyska, w 2012 r. w Londynie, wspomina źle, bo miał walczyć o medal, a spalił wszystkie trzy próby i w ogóle nie awansował do finału. Ale miał wtedy zaledwie 23 lata i zjadły go nerwy. Teraz kolejne zwycięstwa, w tym dwa mistrzostwa świata, dodają mu pewności siebie. I nawet operacja barku, którą niedawno przeszedł, nie powinna niczego skomplikować. Według informacji płynących z jego otoczenia rehabilitacja przebiega zgodnie z planem i przygotowania do olimpijskiego sezonu nie są zakłócone. Trzecim pewniakiem do medalu, może nawet złotego, jest dyskobol Piotr Małachowski, który w Pekinie wreszcie doczekał się mistrzostwa świata. Dla porządku trzeba jednak zaznaczyć, że w ubiegłym sezonie nie startował Niemiec Robert Harting, który dwa razy sprzątnął Małachowskiemu sprzed nosa mistrzostwo świata, a raz mistrzostwo olimpijskie. Harting zapowiedział udział w igrzyskach, a na portalu społecznościowym zaadresował do Małachowskiego wpis: do zobaczenia w Rio. Nasz dyskobol ma to do siebie, że nawet po wygranych konkursach rzadko bywa zadowolony z wyniku. W tym roku żałował, że parokrotnie nie udało mu się wykorzystać sprzyjających warunków (czyli wiatru w twarz), żeby złamać granicę 70 m, do czego, jak powtarzał, był przygotowany. Na to trzeba się szykować, biorąc pod uwagę powrót Hartinga. Mocne typy Medali w lekkoatletyce prawdopodobnie będzie więcej, bo polską szkołę rzutów kończą kolejni wychowankowie (na mistrzostwach w Pekinie brąz zdobyli dyskobol Robert Urbanek i młociarz Wojciech Nowicki). Igrzyska w Rio mają być pożegnalną imprezą dla Tomasza Majewskiego, dwukrotnego mistrza olimpijskiego w pchnięciu kulą. Miniony sezon miał przeciętny, trzymał jednak kontakt z czołówką, a igrzyska znów dodatkowo go mobilizują – trenuje dwa razy dziennie, bo, jak mówi, chce się pożegnać godnie. Szanse na podium mają 800-metrowcy z Adamem Kszczotem, wicemistrzem z Pekinu na czele. Są jeszcze tyczkarze i skacząca wzwyż Kamila Lićwinko. Generalnie nadzieje związane ze startem lekkoatletów w Rio są duże, a podgrzewają je dopingowe czystki w innych reprezentacjach. Rosjanie już zapłacili za lata bezkarności, na cenzurowanym są Kenijczycy. Najnowszy film Hajo Seppelta (dziennikarza ARD, który ujawnił dopingowy przemysł w Rosji) to jednoznaczne podważenie czystości tamtejszych biegaczy. Kłopoty mają Włosi – 26 lekkoatletom grozi dyskwalifikacja za notoryczne unikanie kontroli. Kolejne medale czekają na Polaków w wodzie i na wodzie. Wśród kajakarzy nastroje są bojowe. Zdaniem prezesa Polskiego Związku Kajakowego Józefa Bejnarowicza szans jest siedem, trener kadry kobiet Tomasz Kryk w planach na 2016 r. wpisał cztery krążki. Po słabym występie w Londynie, kiedy brąz zdobyły tylko Karolina Naja i Beata Mikołajczyk, działacze uznali, że trzeba zmienić sposób wyłaniania kadry na igrzyska. Dotąd wybrańców namaszczano na długo przed startem i ładowano w nich furę pieniędzy, co było błędem z punktu widzenia psychologicznego (oczekiwania przygniatały), psuło atmosferę (równi i równiejsi), no i nie było przezorne (w razie wpadki w przygotowaniach nie było nikogo w odwodzie). Teraz olimpijska nominacja