Nowy trend: blogi z siłowni

Jerzy Bąk: Testosteron nie hula Pięć lat temu byłem taki jak na tym zdjęciu, które wrzuciłem do sieci, żeby zobrazować moją przemianę: 191 cm wzrostu, 78 kg wagi, brak jakiegokolwiek wyglądu. Teraz, jak patrzę w lustro, jestem zadowolony, bo widzę innego człowieka. Sam jestem dla siebie motywacją, bo przejść taką metamorfozę, zaczynając w wieku 34 lat, to jest, uważam, duży sukces. Zaczęło się od siłowni, którą młodszy brat zrobił w przydomowym garażu. Też chciałem spróbować, ale podśmiewali się ze mnie: gdzie ty, dziadek, krzywdę sobie zrobisz! Trenowałem według planu, który sam opracowałem. Po pół roku już widać było jakiś efekt, zarysowane mięśnie, ale i tak miałem wrażenie, że coś powoli to idzie. Trochę poczytałem i okazało się, że wszystko robię źle. Dziś klatka, jutro klatka, pojutrze klatka – tak nie można, bo mięsień nie ma czasu na regenerację, a nawet się niszczy. No więc dostałem przebłysku, ułożyłem plan na nowo i od tej pory wszystko strzeliło do przodu. Dosłownie z treningu na trening była większa siła. Sprzęt kompletuję właściwie do tej pory. Trochę sam robię, trochę kupuję. Ale raczej niewiele, bo mi się nie przelewa. Pracuję jako kucharz w restauracji w Skołoszowie, nieopodal Jarosławia. Żona w delikatesach. Cieszymy się, że w ogóle mamy pracę, bo w przeszłości różnie bywało. To Podkarpacie, biegun biedy, ciężko się żyje. Moim marzeniem jest zostać trenerem personalnym, ale nie stać mnie na kurs, który kosztuje ponad 2 tys. zł. Mamy dwoje dzieci, są ważniejsze wydatki. Już i tak mam czasem wyrzuty sumienia, że kupuję odżywki. Ale dużo nie wydaję – jakieś 200 zł co trzy miesiące. To minimalna suplementacja. Myślę, że gdyby do treningu doszła dieta i właściwa dawka odżywek, to efekty byłyby jeszcze bardziej widoczne. Nigdy nie miałem celu, żeby urosnąć w mięśniu tyle i tyle. Chciałem mieć po prostu fajną, wysportowaną sylwetkę. Najbardziej jestem dumny z tego, że przez te pięć lat nie miałem nigdy przerwy dłuższej niż 4–5 dni. Najczęściej latem, gdy są festyny, które obsługujemy gastronomicznie. To jest ciężka harówa, po 16 godzin na nogach, całe weekendy. Czasami ćwiczę nawet o 23, po pracy. Bo ja już jestem w tym wieku, że sobie nie mogę pozwolić na dłuższe przerwy. Testosteron mi tak nie hula jak młodym. I żeby mieć takie przyrosty jak oni, muszę więcej pracować. „Przemiana Jerzego”, czyli te filmy, które wrzucam na YouTube, wzięła się trochę z przypadku. Przyszedł do mnie kuzyn z prośbą, żebym go pokierował, ustawił trening. Filmowaliśmy się nawzajem, żeby sprawdzić technikę ćwiczeń. I tak od słowa do słowa pojawił się pomysł, żeby stworzyć taki filmik motywacyjny. Powklejałem swoje stare zdjęcia – te skóra i kości – potem dodawałem kolejne wideo z treningów. To dla mnie szok, że do tej pory mam ponad 90 tys. oglądających. Nawet ktoś mi radził, żeby na tym zarabiać, stworzyć jakiegoś bloga. Ale nie mam na to czasu. Może siłownię otworzyć? No tak, ale gdzie? Rudułowice, gdzie mieszkam, za małe. W Jarosławiu już są, nawet pytałem tam o pracę, ale raczej szukają klientów niż trenerów. Czy te filmy to też próżność? Może trochę. W końcu, uważam, jest się czym pochwalić. Zwłaszcza jak patrzę na niektórych kolegów – otyli, zapuszczeni, ociężali. A mnie ktoś ostatnio napisał na forum, że mam sylwetkę 23-latka. Tylko siwe włosy mnie zdradzają. Paulina Kuczyńska: Nie czekam do poniedziałku Kobiety nie chwalą się swoimi metamorfozami? To nie znaczy, że ich nie przechodzą. Ja sama pomogłam wielu dziewczynom. Niektóre zgadzają się opublikować na moim blogu zdjęcia przed i po. Ale generalnie jest pewna blokada przed pokazywaniem siebie samej w tej gorszej wersji. Są bardzo ostrożne, gdy proszę je o aktualne zdjęcia, żeby zorientować się, w jakim punkcie jesteśmy, gdzie tkwi problem. Wtedy kontakt się urywa. Trochę tę niechęć do pokazywania własnej drogi rozumiem, bo po co ktoś znajomy ma je oglądać, gdy czuły się nieatrakcyjne? Niektórym dziewczynom trudno zaakceptować, że przemiana musi potrwać miesiące albo nawet lata. Ja ćwiczę systematycznie już od trzech lat, ale w dalszym ciągu dostrzegam u siebie coś do poprawy. Piszą więc do mnie zrozpaczone: za miesiąc jadę na wakacje, za dwa tygodnie mam ślub. Odpowiadam im szczerze, że cudów nie ma. Że możemy zacząć, ale oszałamiających efektów tak szybko nie będzie. I żeby trzymały się z dala od radykalnych rozwiązań, jak głodówki. Bo pod tym się nigdy nie podpiszę. Nigdy nie miałam wielkich problemów z wagą albo z wyglądem, ale zaniedbałam się trochę na pierwszym roku studiów – translatoryki. Jestem ambitna, zależało mi na ocenach, więc kułam po nocach. Napoje energetyczne, słodycze, jedzenie byle jak i byle co. Postanowiłam coś ze sobą zrobić, a u mnie od decyzji do realizacji jest szybka droga – do poniedziałku nie czekam. I zaczęłam popełniać typowe błędy: porywałam się na przypadkowe, niesprawdzone diety, rzekomo cud. Narzuciłam sobie przesadne dawki treningu wysiłkowego – bieganie, rower. Schudłam, ale ciągle byłam przemęczona, nie wyobrażałam sobie dnia bez drzemki. Z rok trwało, zanim zrozumiałam, jak ćwiczyć i co jeść, żeby wyrzeźbić sylwetkę. Teraz ćwiczę pięć razy w tygodniu. Bloga „Llealicious” prowadzę od półtora roku. Założyłam go dla siebie. Żeby się zmotywować. Bo jeśli zobowiązałam się wrzucić zdjęcia z treningu, to muszę na niego pójść. To samo z jedzeniem – ma być przepis i zdjęcia, to danie muszę przygotować. Przez pierwszy rok w ogóle nie publikowałam na blogu własnych zdjęć. Bo uważałam, że to próżne, poza tym nie byłam wtedy zbyt pewna siebie. Urosła nawet wokół mnie jakaś aura tajemniczości, dziewczyny były ciekawe, jak wyglądam. W końcu się odważyłam. Że teraz jest mnie na blogu dużo? Że nie stronię od demonstrowania seksapilu? To wyraz pewnej przemiany, jaka we mnie zaszła, bo lepszy wygląd wzmocnił moje poczucie wartości. Poza tym, z tej pasji do treningu i zdrowego trybu życia zrobił się trochę sposób na życie – reklamując się w ten sposób, miewam propozycje udziału w sesjach, na przykład dla firm odzieżowych. W dalszym ciągu pracuję jako tłumacz. Oczywiście konsekwencją pokazywania siebie w ten sposób są również bezpośrednie propozycje od mężczyzn. Kasuję je od razu, wolałabym, żeby raczej potrafili docenić nie to, jak wyglądam, ale jak do tego doszłam. Michał Kozłowski: Organizm palił wszystko Zdjęcia będą potrzebne? Bo teraz, przyznam szczerze, nie jestem w optymalnej formie. Jest zima, robię masę, a poza tym moja żona konsekwentnie wyznaje taktykę: przez żołądek do serca. Co innego latem. Wtedy dochodzę do swojego najlepszego stanu. Jestem wycięty, 82 kilo, mięśnie mam fajnie zarysowane. Licealne lata miałem burzliwe. Szedłem po bandzie: imprezy, używki. W końcu ktoś w ostrych słowach powiedział mi, że źle wyglądam. No więc siłownia. Mania rozrastania się. Pakowałem sześć dni w tygodniu i pochłaniałem monstrualne ilości jedzenia. Fast foody, słodycze, cały ten szajs. Jarałem się każdym pół kilograma więcej na wadze. Tak w pięć lat doszedłem z niecałych 60 kilo do 110. Na siłce byłem jednym z większych gości. Mówili na mnie Szelin, bo mocno otłuszczony wyglądałem jak ten gruby ludzik – symbol producenta opon. Przeżeranie odbiło się na zdrowiu. Dietetyk potraktował mnie ostro – zjazd z 6000 do 1000 kalorii dziennie. Organizm palił wtedy wszystko, łącznie z mięśniami zbudowanymi przez te parę lat na siłowni. Złapałem doła, że to wszystko na marne. Aż trafiłem w necie na filmy motywacyjne – właśnie o przemianie fizycznej. Postanowiłem ćwiczyć w domu, tym bardziej że mam wygodną pracę – inwestuję na giełdzie. Kupiłem jakieś hantle, ławeczkę, wykorzystywałem sprzęty domowe. Miałem nowy cel: rzeźba, fajny, estetyczny wygląd. Jak już się udało, to postanowiłem się tymi efektami podzielić. Założyłem na YouTube kanał Szelin5000. Dla siebie, żeby pamiętać, jaką drogę pokonałem, a zdjęcia wszystkiego nie oddają. Ale też żeby pomóc ludziom. Dać im bodziec, pokazać, że można. Bo nie uznaję życia od imprezy do imprezy, przesiadywania na ławce pod blokiem, wlewania w siebie browarów. Fajnie jest wpłynąć pozytywnie na kogoś, kto myślał, że nie da rady, bo jest za stary. Albo był na zakręcie, stracił motywację do ćwiczeń. Teraz modnie być fit, ale wśród instruktorów jest wielu przypadkowych ludzi. A ja, uważam, jestem wiarygodny, bo działałem na sobie metodą prób i błędów. Zamieszczam więc na kanale tylko to, co sprawdziłem. Poza tym robię to dla normalnych ludzi. Żadnych fiksatów, którzy są w stanie dla treningu podporządkować wszystko i obsesyjnie liczą kalorie. Nie chcę straszyć dietą, sam uwielbiam jeść, to jedna z moich większych przyjemności życiowych. Dostaję czasami wiadomo