Sport elektroniczny z tym tradycyjnym łączy z pewnością współzawodnictwo. Kilkuosobowe drużyny lub pojedynczy gracze konkurują ze sobą, grając w gry komputerowe przez internet. Zawodowi gracze spotykają się ze sobą na turniejach, organizowanych na różnych szczeblach. Zainteresowanie, jakie wzbudza, też przypomina tradycyjne dyscypliny: największe turnieje przyciągają publikę liczoną już w setkach tysięcy osób. A emocje i zachowania kibiców niewiele się różnią od tego, co spotkać możemy na stadionach podczas meczów piłki nożnej. I tu zawodnicy podczas rozgrywek walczą o wielkie pieniądze – setki tysięcy czy nawet miliony złotych.
Co rusz wraca oczywiście pytanie, czy e-sport to rzeczywiście sport w takim samym znaczeniu jak piłka nożna, tenis ziemny czy siatkówka. Sami zaangażowani nie mają wątpliwości, że to pełnoprawna dziedzina sportu, mająca swoje dyscypliny, czyli gry, z których każda wymaga innych umiejętności (do najpopularniejszych należą „League of Legends”, „Counter-Strike: Global Offensive”, „StarCraft II” czy „Dota 2”). A dr Andrzej Stępnik z warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego w swojej pracy „E-sport z perspektywy teorii sportu” udowadnia, że wszystkie niezbędne warunki do bycia sportem są tu spełnione.
Historię też e-sport ma już całkiem długą. W tym roku mija 20 lat od powstania w Teksasie Cyberathlete Professional League, która jako pierwsza zajmowała się organizowaniem zawodów e-sportowych. Choć początków sportu elektronicznego, a raczej idei mu przyświecającej, można doszukiwać się jeszcze wcześniej, bo pierwszy w historii turniej gry komputerowej odbył się w latach 70.