Co słychać u tych, których w Trójce już nie słychać

Bolesne zwolnienie Joanna Mielewczyk. W Trójce: autorka audycji „Matka Polka Feministka” oraz „Seks nasz powszedni”. Niedługo po wyborach parlamentarnych jeden z moich kolegów zażartował, że na liście do zwolnienia będę pierwsza. Ze względu na tematykę prowadzonych audycji i słowa: seks i feministka. Nie byłam pierwsza, ale długo nie popracowałam.  Audycje zdjęto z ramówki w czerwcu. Usłyszałam, że to nie oznacza końca pracy, mogę zgłosić nowe propozycje. Zgłosiłam. Program o emigracji i rodzicielstwie. Nie dostałam odpowiedzi, a w lipcu zostałam zwolniona. Oficjalnym powodem był mój wyjazd do Niemiec i nieobecność na radiowych zebraniach. Rzeczywiście, od ponad półtora roku jestem z rodziną w Monachium. Poprzedniej dyrekcji to nie przeszkadzało. Gdy powiedziałam, że planujemy wyjazd, usłyszałam, że to fantastyczna okazja, żeby nadal przygotowywać programy, mając nieco inną perspektywę. Audycje były świetnie oceniane. Więc raz w miesiącu przyjeżdżałam do Warszawy, nagrywałam i wracałam 1100 km. Byłam przeszczęśliwa, chociaż zmęczona…  Trójka ma swoją specyfikę – dla wielu radiowców, również dla mnie, to było wymarzone miejsce pracy. No i ludzie. Zespół i słuchacze. Wszyscy, którzy odchodzili, doświadczyli niesamowitego wsparcia – to była lawina. Listy, telefony. Słowa otuchy, ale też żalu na zaistniałą sytuację.  Zwolnienie było bolesne. Sposób. Brak rozmowy. Ale ta zmiana wyszła mi na dobre, musiałam tylko się z nią zmierzyć. Powstały dwie książki na podstawie moich audycji. „Seks. Pozycja dla praktykujących” ukazała się, gdy wyjeżdżałam. Trójka jej patronowała. „Matkę Polkę Feministkę” napisałam już po zwolnieniu. Złożyły się na nią moje trójkowe audycje, ale najpierw musiałam uzyskać od radia licencję. Negocjacje były niezwykle długie. Nowa dyrekcja na patronat się nie zdecydowała. Po wydaniu „Matki…” przyjeżdżałam do Polski na promocję. Największe emocje towarzyszyły mi podczas spotkania w Warszawie. Prowadził je kolega z redakcji Michał Nogaś (odszedł z Myśliwieckiej, teraz pracuje w „Gazecie Wyborczej” – red.), przyszli znajomi z Trójki. Trochę się bałam tego spotkania, bo miałam poczucie, że bycie na zewnątrz sprawia, że nie powinnam dopytywać, jak tam teraz jest. Nie chciałam usłyszeć: masz dobrze, bo nie jesteś w środku. Ale ja wtedy chciałam być. Dziś już mniej.  Izolacja porozwodowa Jerzy Sosnowski. W Trójce: prowadzący audycje publicystyczne i kulturalne. Były przewodniczący związku zawodowego dziennikarzy. Tak jak pracę w Trójce lubiłem tylko pracę nauczyciela. Ta stacja to był fenomen na skalę europejską. Od dekad miała wyjątkowy charakter, dzięki słuchaczom o mentalności jakby cudownie przeniesionej z lat 40., 50. z Zachodu, gdy rodził się kult radia. Przy Myśliwieckiej dochodził do tego zgrany zespół profesjonalistów, którzy, nawet jeśli się czasem nie kochali, to tworzyli zjawisko emergencji, polegające na tym, że całość stworzona przez części jest nie tylko ich sumą, ale wytwarza też pewną dodatkową wartość. Do Trójki chciało się iść nawet wtedy, gdy człowiek podpierał się nosem. Ostatnie lata, pod rządami Magdy Jethon i Anny Krakowskiej, to pasmo sukcesów. Rekordowa słuchalność. Bardzo dobre wyniki finansowe. Branżowe nagrody. I wnet przychodzi grupa ludzi, o których powiedzieć, że są nieprofesjonalni, to nic nie powiedzieć. Po czym rozwalają antenę. Gdy po takim doświadczeniu słyszę: kiedy pan wróci?, odpowiadam: czy w tym ustroju mediów publicznych, bez żadnej gwarancji, że realizacja celów politycznych nie pociągnie za sobą czystek, mam inwestować swoje ostatnie lata zawodowe? I czekać, aż przyjdzie następna pani Stanisławczyk (była prezes Polskiego Radia – red.)? Bez radykalnej zmiany, blokującej politykom instrumentalne grzebanie w radiu i telewizji, w ogóle nie ma o czym mówić. Zresztą zespół łatwiej rozbić, niż go skleić. Odkąd nie ma mnie w Trójce, czyli od ponad roku, uaktywniłem się publicystycznie. Wcześniej, niezależnie od doprawianych mi gąb platformersa albo michnikoida, trzymałem dystans oczywisty dla dziennikarza publicznego radia. Zawsze starałem się być centrowy, ważyć słowa, ale teraz, gdy mnie wyrzucono i stałem się jednoosobową firmą dziennikarską, już nie muszę się hamować. Czy się zradykalizowałem? Nigdy nie miałem potrzeby bycia stroną debaty publicznej, ale odkąd PiS niszczy demokrację, moim obywatelskim obowiązkiem jest powiedzieć temu: nie. Pole dylematów politycznych nie obejmuje konfliktu z PiS, który swoimi działaniami odbiera sobie prawo do bycia elementem demokracji. Ale jeśli jestem przeciw PiS, to nie znaczy, że popieram Schetynę albo Petru. Zresztą gdy zobaczyłem kolejny sondaż, w którym PO zbliża się do PiS, pomyślałem, że zanosi się na ciąg dalszy tego idiotycznego meczu toczonego w duchu rewanżyzmu. Zetknąłem się już z opiniami, że nie pozbyto się mnie bez powodu, bo byłem zakamuflowanym wrogiem, a teraz swoje zgniłe lewacko-liberalne poglądy prezentuję, chadzając na marsze KOD, pisząc felietony dla Koduj 24, a ostatnio, korzystając z zaproszenia TOK FM, gdzie prowadzę audycję. Oczywiście taki zarzut zakłada, że miałem alternatywę i mogłem pójść np. do Telewizji Republika albo Radia Maryja, czyli do mediów, na których standardy powołują się ci, którzy wyrzucili mnie z Trójki, łamiąc przy tym Kodeks pracy. Moja obecność w TOK FM to nie dowód, że chorowałem z tęsknoty za radiem. Po prostu prowadzenie audycji to jedna z paru rzeczy, które umiem robić, więc postanowiłem skorzystać z zaproszenia. Co poza tym? Niebawem ukaże się moja kolejna powieść „Fafarułej, czyli pastylki z pomarańczy”. Prowadzę wykłady na Uniwersytecie SWPS. Czasami jeżdżę po Polsce, prowadząc spotkania z ciekawymi ludźmi. Niekiedy sam robię za ciekawego człowieka. Prowadzę bloga, bawię się możliwościami, jakie daje internet, zapraszając na mówione opowieści o prozie, zatytułowane „Doza czytania”. Trójki nie słucham. W końcu jesteśmy po rozwodzie, a myśleć o byłej żonie z wielką serdecznością to jeszcze nie powód, by się z nią spotykać. Wymiana ciepła Wojciech Dorosz. W Trójce: wydawca programów publicystycznych i kulturalnych. Były przewodniczący związku zawodowego. Związek zawodowy założyliśmy przy Myśliwieckiej w 2009 r., po tym jak Magdę Jethon zastąpił na stanowisku dyrektora Jacek Sobala. Potrzebne było instytucjonalne oparcie do walki o nasze prawa. Zespół się zjednoczył, do związku zapisali się prawie wszyscy. W końcu doprowadziliśmy do dymisji Sobali. Inna sprawa, że sam się podłożył, agitując na wiecu poparcia dla kandydata na prezydenta Jarosława Kaczyńskiego. (Na stanowisko dyrektora Trójki powróciła Magda Jethon – red.). Jacek Sobala, powtarzając jakąś zasłyszaną plotkę, zarzucił nam publicznie, że próbujemy „sprywatyzować radio”. Został przez nas pozwany, przegrał proces. Przy innej okazji sąd przyznał, że jako związek mamy prawo oceniać jakość programów, bo ich poziom przekłada się na naszą wartość na rynku. Więc nie zamierzaliśmy się od tego uchylać. Gdy ostatni konflikt w Trójce przybrał na sile (za prezesury Barbary Stanisławczyk – red.) komunikowaliśmy się z nią poprzez listy, w których dawaliśmy wyraz naszemu niezadowoleniu co do kursu, na jaki wepchnięto Trójkę. Prosiliśmy o rozmowy. Spór jednak eskalował, po kolejnym liście, podpisanym przez 125 pracowników, pani prezes zażądała od nas denuncjacji jego autorów oraz osób zbierających podpisy. Za odmowę szefowie związku – Paweł Sołtys, Marcin Majchrowski i ja – zostali zwolnieni dyscyplinarnie. Za „wywieranie presji psychicznej i nękanie zarządu spółki żądaniami przystąpienia do mediacji”. Dopóki pracowałem, starałem się jako wydawca i autor oprawy muzycznej polemizować z tezami stawianymi w programach publicystycznych autorów przybyłych wraz z „dobrą zmianą”. Puszczałem oko do słuchaczy np. Kaczmarskim czy archiwalnym nagraniem Gomułki – i już był inny kontekst… Mój przypadek dowodzi, że na dziennikarzy zwolnionych z Trójki jest zapis. Byłem blisko zatrudnienia w pewnej firmie, ale okazało się, że ubiega się ona o granty ministerialne. Padła sugestia, że moja obecność może w tym przeszkodzić. Zajmuję się teraz przede wszystkim doradzaniem organizacjom pozarządowym. Pomagam im m.in. tworzyć strategie komunikacji, przydatne w obliczu prowadzonej wobec trzeciego sektora nagonki. Uważam, że społeczeństwo trzeba pobudzić do działania, dać ludziom poczucie sprawczości. Temu miała służyć m.in. akcja „Wymiana ciepła”, zainicjowana przez moją żonę Wiktorię. Pewien budapeszteński pianista ustawił w mieście wieszaki, na których można było zostawić ubrania przeznaczone dla marznących uchodźców. Przenieśliśmy ideę do Polski – zimą w miastach stanęło ponad sto wieszaków, z myślą o biednych, bezdomnych. Słyszeliśmy, że to nie ma sensu, że się nie uda, bo zaraz ktoś rozkradnie i ubrania, i wieszaki. Zginął jeden. Stawiali je: feministki, kościelne wspólnoty i narodowcy. Mam nadzieję, że następnej zimy ustawimy 200 wieszaków. Motywacja wewnętrzna Damian Kwiek. W Trójce: dziennikarz informacyjny, autor programów publicystycznych i dotyczących nowych technologii, reporter. Media publiczne, które stają się narzędziem propagandowym, to nie moje miejsce. Ideologizacja anteny, próby ręcznego sterowania newsami, psucie radia – to wszystko działo się w Trójce w ostatnich miesiącach. W ubiegłym roku omal nie została odwołana gala Srebrnych Ust. W plebiscycie wygrywał Ryszard Petru i władze radia prawdopodobnie obawiały się organizować imprezę, na której będzie błyszczał polityk opozycji. Trzeci raz zostałem zwolniony z radia w czasach politycznych wstrząsów. Tak się złożyło, że trzeci raz, kiedy mediami rządzi Prawo i Sprawiedliwość. Teraz sytuację trochę sprowokowałem. Zarządowi radia wydawało się, że stałem za akcją #kogoniesłychać (publikacją w internecie zdjęć dziennikarzy z zasłoniętymi ustami – w proteście przeciw odsunięciu od czytania serwisów w Trójce Anny Zaleśnej-Sewery i Małgorzaty Spór – red.). Zostałem wezwany do złożenia wyjaśnień przed prawnikiem spółki i dyrekcją III Programu. Uderzała mnie wtedy bierność dyrekcji, która tylko asystowała przy próbie zastraszania dziennikar