Tokio 2021. Sport znów przegrał z pandemią

Nie będzie w tym roku igrzysk olimpijskich. Co ze sportowcami? Ich życie stanęło do góry nogami.

Niespełna 48 godzin temu władze Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego poinformowały, że dają sobie cztery tygodnie na podjęcie ostatecznej decyzji w sprawie terminu organizacji najbliższych igrzysk. Wiara w to, że uda się je zorganizować jeszcze w tym roku, stopniała błyskawicznie. A jedyny sensowny termin to lato 2021. Z zastrzeżeniem, że wciąż mamy do czynienia z trybem przypuszczającym.

Koronawirus zawiesił sport

Właściwie już od niedzielnego wieczoru, gdy komitety olimpijskie Kanady i Australii ogłosiły, że nie wyślą swoich sportowców do Tokio w pierwotnie przewidzianym terminie (czyli na przełomie lipca i sierpnia), było jasne, że decyzja o odroczeniu igrzysk jest kwestą czasu. Tym bardziej że apele o jednoznaczne stanowisko płynęły do MKOl od wielu lokalnych komitetów olimpijskich, m.in. od polskiego. Uzasadniano, że trzeba skończyć z niepewnością, stanem zawieszenia, w którym utknęli sportowcy.

Nie chodzi już nawet o to, że trudno – nie wiedząc, na kiedy dokładnie szykować szczyt formy – przygotować plany treningowe. Ale sportowcy znajdują się w kwarantannach, obiekty sportowe zamknięte na cztery spusty, blokada na wyjazdy zagraniczne położyła kres wyjazdowym zgrupowaniom, nieodzownym do budowania formy krok po kroku. Zamarła rywalizacja, a wraz z nią system kwalifikacji olimpijskich, czyli przepustek do Tokio. Trwanie przy utopii, że letnie igrzyska w Japonii da się przeprowadzić, nie miało najmniejszego sensu.

Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020

koronawirus w Polsce

Marcin Piątek

W swojej pierwszej poważnej pracy – sportowej redakcji „Rzeczpospolitej” – usłyszał, że brak dyplomu z dziennikarstwa nie przeszkadza w jego uprawianiu, a nawet pozornie zgrany temat ma w sobie potencjał pod jednym warunkiem: nie mielić mielonego.

W „Polityce” od końca 2008 r., a stały związek zawdzięcza Justynie Kowalczyk. Było tak: została w Libercu podwójną mistrzynią świata w biegach narciarskich, w poniedziałkowe przedpołudnie zadzwonił telefon z mitycznego redakcyjnego IV piętra z sugestią, że Justyna świetnie wyglądałaby na okładce, tylko trzeba pod nią co nieco napisać. Termin: sześć godzin. Zamówienie zostało przyjęte, czego następstwem był paraliż twórczy, na szczęście przejściowy. Okładka poszła, etat przyszedł.

W ostatnich latach autorsko aktywny w sportowym rewirze raczej okazjonalnie, stara się teraz nie mielić głównie w dziale rynkowym oraz korzystając z gościnności szefostwa działu społecznego i kulturalnego. Na nadmiar zebranego materiału oraz syntezę przekazu dobrze robi mu thrash metal, ze szczególnym uwzględnieniem królowej gatunku, która, jak wiadomo, jest tylko jedna.

Rozwiń