W Wenecji trwa jedna z największych imprez architektonicznych: Biennale di Architettura. Co roku na sześć miesięcy miasto na lagunie zmienia się w wielką galerię. Ale do Wenecji warto polecieć nie tylko ze względu na odbywające się tu imprezy; zamiennie Biennale Sztuki czy Biennale Architektury. To miasto wyjątkowe, z ciekawą kulturą gastronomiczną. I choć kuchnia Wenecji większości z nas prawidłowo kojarzy się z rybami i owocami morza, to ma o wiele więcej do zaoferowania. Podmokłe i bagniste uwarunkowanie Veneto sprzyja uprawie ryżu, który jest tu towarem lokalnym. Risotto to danie, które od XVII w. łączy ludzi; ryż pojawiał się zarówno na stole chłopskim, jak i należącym do klas wyższych.
Risotto to danie komfortowe i gadatliwe. Posiłek idealny do przygotowania we dwójkę lub więcej osób. Długie mieszanie ryżu skłania do rozmyślań i rozmów. Ryż syci, ale nie pozostawia uczucia ciężkości, więc sądzę, że to dobre danie na zbliżające się ciepłe dni. To też świetna opcja, kiedy na wakacjach w Italii poczujemy chwilowy przesyt glutenem. Ryż do risotto ma lekko okrągły kształt i jest bardzo twardy. Jego najlepsze odmiany, np. Vialone Nano, bardzo trudno rozgotować. Idealne risotto powinno być zresztą (podobnie jak włoski makaron) gotowane „na ząb”. Można je przygotować z każdym sezonowym warzywem. Teraz idealny jest zielony groszek albo bób, zielone szparagi lub czarujące młode cukinie z kwiatami.
Do risotto potrzebne jest też wino, ale nie można użyć byle jakiego, bo może zepsuć całe danie. Weneckie szczepy to pinot grigio albo soave, ale przecież nada się każde ulubione. Wino ma smakować! Jako osoba szukająca w kuchni sprytnych rozwiązań sięgam po dobrej jakości warzywny bulion w kostce lub proszku. Dodatek masła dodaje kremowości, podobnie jak płatki drożdżowe, które w tym wypadku są alternatywą dla parmezanu.