Sierpień to mój ulubiony miesiąc. Słońce grzeje z podwójną mocą, jakby chciało odwlec zbliżającą się jesień. To czas obfitości i lenistwa. Stragany uginają się od sezonowych warzyw: cukinii, bakłażanów, pierwszych dyni i leśnych grzybów. Wszystko, o czym może zamarzyć roślinożerca. Przede wszystkim jednak końcówka lata to najlepszy sezon na pomidory. Mam taką zasadę, że życie jest za krótkie, by jeść tylko jedną odmianę pomidorów. Wszyscy wypatrujemy okrąglutkich malinowych, ale są jeszcze te krzywe, wielkie i kolorowe, bawole serca, pomidory gargamel, wielkie sakiewki przypominające kształtem paprykę.
Pomidory to nie tylko najlepsza pomidorowa od mamy, kanapki i sałatki. Pasują do każdego dania. Polskie odmiany są słodko-kwaskowate, a te wygrzane na słońcu czasem całkiem słodkie. Pasują do sosów, ale i same mogą być świetnym dodatkiem do makaronu, bo nie trzeba ich gotować. Na świeżo i surowo smakują jak pełnia lata, wręcz wybornie. Smak pomidora można podkręcić szczyptą cukru, a nawet cynamonem! Świetnie pasuje, ale nie chodzi o to, by przygotować danie orientalne, tylko o dosłowną szczyptę przyprawy, która podbije smak tego pięknego owocu.
Pasta al pomodoro crudo to makaron z surowymi pomidorami. Coś idealnego na ostatnie dni urlopu czy pożegnanie lata. Pici to z kolei nazwa makaronu. Pochodzi z Toskanii. Kształtem przypomina grube i rubaszne dżdżownice. To jeden z najprostszych kształtów makaronu, który z powodzeniem można przygotować w domu bez maszynki. Zdecydowana większość włoskich makaronów to prosta mieszanka wody i semoliny, czyli grubo mielonej mąki z włoskiej pszenicy durum. Ma ciepły odcień i w dotyku przypomina drobny piasek. Makarony z semoliny i wody można suszyć i długo przechowywać w kuchni.
Dobrze wyrobione ciasto jest sprężyste, przypomina plastelinę.