Przez wiele lat panowało przekonanie, że na depresję chorują przede wszystkim kobiety. W latach 80. i 90. na podstawie obserwacji poczynionych na Gotlandii, gdzie z powodu kryzysu gospodarczego gwałtownie rosła liczba samobójstw, zaczęto dostrzegać występowanie „męskiego zespołu depresyjnego” z objawami różniącymi się od typowych objawów depresyjnych spotykanych u kobiet. Wciąż jednak zbyt mało wiadomo na temat tego, na ile można łączyć wymieniane powszechnie objawy „męskiego zespołu depresyjnego”, takie jak nadmierna drażliwość, wybuchy agresji, ryzykowne zachowania, takie jak szybka jazda samochodem, sięganie po używki czy forsowne ćwiczenia fizyczne, wyłącznie z chorobową depresją, a na ile również z innymi zaburzeniami.
Rację ma Jed Diamond, dyrektor i założyciel MenAlive, międzynarodowego programu zdrowia psychicznego mężczyzn, który od lat pisze o dekadach zaniedbań w diagnozie i leczeniu amerykańskich i brytyjskich mężczyzn oraz o braku kwestionariuszy w wyraźny sposób łączących objawy „męskiego zespołu depresyjnego” z ryzykiem samobójstw mężczyzn. Dla wielu mężczyzn skuteczna próba samobójcza jest coraz częściej, niestety, tragicznym sposobem przerwania długotrwałego, nieleczonego cierpienia. Potwierdzają to amerykańskie i brytyjskie badania oparte na wywiadach z rodzinami osób, które popełniły samobójstwo.
W Stanach Zjednoczonych każdego roku na depresję zapada 6 mln mężczyzn. Mężczyźni cztery razy częściej popełniają samobójstwa niż kobiety. Patrząc na liczby sprzed pandemii, mężczyźni stanowią 75 proc. samobójców w Kanadzie. Liczba samobójstw wśród rdzennych mieszkańców tego kraju jest dwukrotnie wyższa od średniej krajowej. Podobne statystyki można znaleźć w wielu krajach Unii – łącznie z polskimi danymi, plasującymi nas w smutnej czołówce krajów unijnych, gdzie 12 na 15 samobójców to mężczyźni.