Filozofowie mają już dość. Przynajmniej w sprawie, która ich zaprząta – co prawda coraz rzadziej – z górą dwa i pół tysiąca lat: problemu ciała i duszy (czy raczej umysłu, jak byśmy to bardziej współcześnie określili). Filozofia w ogóle zdaje się milknąć, pozostawiając sobie do uprawy niemal wyłącznie poletka etyki i polityki. Zaś w pozostałych kwestiach – jak wspomniana wyżej – nabiera wody w usta, co już samo w sobie jest bardzo ciekawym zjawiskiem, aczkolwiek wymagającym zupełnie odrębnego potraktowania.
Dzieje się tak m.in. za sprawą uczonych, którzy mniej lub bardziej udanie, ale za to bez kompleksów, wkraczają na pola zarezerwowane dotąd wyłącznie dla królowej nauk. W ten właśnie sposób postępują przedstawiciele tzw. neuronauki, czyli całej grupy specjalistycznych dyscyplin zajmujących się badaniem mózgu – od neuropsychologii po neurobiologię. Nie da się bowiem, ich zdaniem, sensownie rozprawiać o naturze umysłu bez dogłębnej znajomości działania naszego najważniejszego organu. A zgadzają się z tym niektórzy filozofowie, jak np. Daniel Dennett, profesor z amerykańskiego Tufts University. De facto porzucił on swoją macierzystą dyscyplinę, uznając wyższość badań empirycznych i z zapałem się im poświęca.
Prof. Antonio Damasio z University of Southern California jest sztandarowym przykładem odwrotnego zjawiska – wchodzenia naukowców w buty filozofów. Ten znany i ceniony na całym świecie neurobiolog przed prawie 20 laty wydał książkę o prowokacyjnie brzmiącym tytule „Błąd Kartezjusza” (polskie wydanie: Rebis 1999).