W Polsce jest 445 państwowych i prywatnych uczelni wyższych. Większość z nich to uczelnie zawodowe, których głównym zadaniem jest kształcenie studentów. One działalnością naukową zajmują się w niewielkim stopniu albo wcale. Tylko 86 szkół, głównie państwowych, to uczelnie typu akademickiego, posiadające uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora w co najmniej dwóch dyscyplinach. Mają one obowiązek prowadzenia badań oraz publikowania ich rezultatów, które powinny być poddane jednorodnej ocenie.
Od pewnego czasu podejmuje się próby oceny tej działalności, głównie jednak poszczególnych naukowców lub zatrudniających ich wydziałów. Nasz ranking, który jest efektem pracy zespołu naukowców z Uniwersytetu Zielonogórskiego, ocenia pod tym kątem całe uczelnie i może być dobrym uzupełnieniem innych podobnych zestawień publikowanych co roku.
O wartości uczonego najlepiej świadczą jego publikacje, które znalazły się w jak najszerszym obiegu, najlepiej międzynarodowym. Im więcej ich ma i im częściej są one cytowane, tym lepsza marka autora. O ile ten sposób oceny pojedynczej osoby wydaje się oczywisty, o tyle w przypadku całych uczelni proste to nie jest. Szkoły różnią się przecież zarówno wielkością, a więc liczbą zatrudnionych naukowców, jak też okresem swego istnienia. Tak więc proste podsumowanie liczby uczonych publikujących w uznanych czasopismach, liczb publikacji, a nawet ich cytowań nie mówi wszystkiego o jakości poszczególnych szkół. Wiadomo przecież, że duża i długo istniejąca uczelnia wypadnie w takim zestawieniu lepiej niż równie dobra, ale niewielka i mająca krótszą historię.