Problem zmian klimatycznych angażuje mnie od ponad dekady, ciągle jednak nie mogę wyjść ze zdumienia, jak źle sobie z nim radzimy. Krytykowałem protokół z Kioto, będący uzupełnieniem ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatycznych już wtedy, gdy traktowano go jak ewangelię. Dziś Kioto nie ma już przyjaciół, a dawni zwolennicy starają się przekonywać, że w istocie nigdy weń nie wierzyli.
Jeśli chcemy uniknąć fiaska aktualnych ambitnych projektów klimatycznych, jeśli chcemy uwolnić się od nierealnych narodowych i europejskich wersji polityki klimatycznej, powinniśmy zmierzyć się z kilkoma twardymi prawdami. Jeśli uczynimy to właściwie, jest szansa na wytyczenie kursu dla mądrzejszej i lepszej globalnej polityki, gdy cały świat przyjedzie w listopadzie do Warszawy na 19 Szczyt Klimatyczny ONZ.
Problem przyszłości
Globalne ocieplenie będzie problemem w przyszłości, choć dziś wiąże się z wieloma korzyściami. Wiele osób podnosi argument, że przyczynia się ono do wzrostu umieralności na skutek fal upałów. Zapominają jednak przy tym, że jednocześnie dzięki temu samemu efektowi zmniejsza się umieralność na skutek wyziębienia, a to właśnie zimno zabija więcej osób niż upał.
Wyższe temperatury oznaczają wzrost kosztów klimatyzacji, jednocześnie jednak maleją opłaty za ogrzewanie. Wzrost temperatury powoduje, że niektóre uprawy przestają rozwijać się w sposób optymalny, ale dwutlenek węgla w atmosferze działa jak nawóz, a jego większe stężenie w atmosferze przyczyniło się w istotnej mierze do globalnego wzrostu plonów.
Ekonomiści szacujący wpływ globalnego ocieplenia stwierdzają, że owszem, w dłuższej perspektywie przyniesie ono szkody, ale umiarkowany wzrost temperatury (o 1–2 st.