Czego nie ma w Google, to nie istnieje – głosi przysłowie cyfrowego ludu. Niewiele w nim przesady. Przeciętny internauta rozpoczyna poszukiwanie potrzebnej mu informacji od wpisania jej do okienka wyszukiwarki. Z nielicznymi wyjątkami, w większości krajów świata będzie to Google, który w ciągu 15 lat istnienia stał się najpopularniejszym serwisem wyszukiwawczym.
Amerykański gigant z Mountain View głosi, że ma ambicję udostępnienia swoim użytkownikom całej dostępnej wiedzy. By sprostać temu zadaniu, tylko w drugim kwartale br. firma zainwestowała 1,6 mld dol. w nowe serwery potrzebne do tego, by nadążyć za rozwijającym się Internetem. Crawlery, wirtualne roboty Google, nieustannie myszkują po sieci, indeksując ukryte w niej treści. Na podstawie tych indeksów powstają odpowiedzi, jakie internauta zobaczy na ekranie swojego komputera lub coraz częściej smartfona. I tu zaczyna się problem.
Po pierwsze, nawet Google nie jest w stanie nadążyć za rzeczywistością i jego indeks odzwierciedla zaledwie niewielki odsetek internetowych zasobów, których wielkość dziś trudno nawet zmierzyć – wiadomo, że liczba stron dawno już przekroczyła bilion. Po drugie, hierarchia wyników odpowiedzi ma dynamiczny charakter, zależy bowiem od tajnego algorytmu, który porządkuje informacje, jest jednak nieustannie modyfikowany – po to m.in., by przechytrzyć „optymalizatorów”, czyli specjalistów próbujących oszukać Google i wprowadzić swoje treści na szczyt wyników. Bo wiadomo, że żyjący w pośpiechu internauta ogranicza swą ciekawość do dziesiątki odpowiedzi znajdującej się na pierwszym ekranie. Znaleźć się na nim to kwestia jak z pytania Hamleta: być albo nie być.