Każdy inteligent chce uczynić świat odrobinę lepszym, nawet jeśli oficjalnie niechętnie się do tego przyznaje. Książka Thomasa Gilovicha i Lee Rossa „Najmądrzejszy w pokoju” to swoisty poradnik, jak to skrywane marzenie choć trochę urzeczywistnić. Autorzy, amerykańscy profesorowie psychologii od lat badający także problemy i wyzwania współczesności, pokazują, co w tym przeszkadza, a co może pomóc.
Napisali swoją książkę właśnie teraz – jak tłumaczą – ze względu na ogromny postęp, który dokonał się w psychologii społecznej i w nauce o dokonywaniu ocen i podejmowaniu decyzji. Dorobek tych właśnie dyscyplin uważają za nadzwyczaj przydatny do zrozumienia, co wpływa na ludzkie zachowania, ocenianie, przewidywanie, decyzje i umiejętność zachowywania dystansu wobec problemów, z którymi trzeba się mierzyć. A na tym właśnie, przekonują, polega mądrość potrzebna do dobrego życia z sobą samym, innymi i światem.
W pięciu pierwszych rozdziałach przedstawiają ogólne psychologiczne zasady rządzące funkcjonowaniem w różnych sytuacjach społecznych na co dzień. Tłumaczą, skąd się bierze i na czym polega powszechna iluzja – własnego – obiektywizmu (tu m.in. trafiamy na wyjaśnienie, dlaczego media są tak krytycznie postrzegane przez opinię publiczną – skoro każdy sądzi, że jego subiektywny punkt widzenia jest wiernym obrazem rzeczywistości, to ten, kto próbuje przedstawiać bezstronny opis zdarzeń, jest odbierany jako stronniczy).
Dalej badacze zajmują się kwestiami pomijanymi w potocznym myśleniu o tym, dlaczego ludzie zachowują się tak, jak się zachowują. Opisują wpływ sytuacji, używanych słów, a wreszcie działanie różnorakich filtrów przesłaniających odbiór rzeczywistości (bo silna motywacja albo bardzo skrystalizowane poglądy mogą zakłócać widzenie lub np.