Jak to jest z tą dezynfekcją i higieną. Poprawiliśmy się?

2 lipca 2020

Okazuje się, że 24 proc. Polaków zaczęło dezynfekować powierzchnie w swoich domach. Jednak nadal znacząca większość z nas uważa, że sprzątanie jest po to, aby dom po prostu ładnie wyglądał. A co z miejscami publicznymi? Krzysztof Ćwik / Agencja Gazeta

Z pewnością teraz ręce myjemy częściej. A czy zmienił się nasz stosunek do sprzątania? I co z miejscami, do których wracamy po kilkutygodniowej kwarantannie?

Już od pierwszych dni, kiedy w Polsce oficjalnie pojawił się koronawirus, zaczęto zgłębiać tę tajemną dla niektórych wiedzę: jak prawidłowo myć ręce, czym odkażać maseczki, ile zarazków znajduje się na domowych powierzchniach? Staliśmy się bardzo czystym społeczeństwem, choć pozory mogą mylić, bo po pierwsze nie wiadomo, w jakim stopniu teoria wynikająca z lęku przed zakażeniami przekłada się na codzienną praktykę, a po drugie – ile z tych dobrych rad ma rzeczywiście naukowe uzasadnienie?

Zdaniem Elżbiety Pogody, biolożki ze Stowarzyszenia Rzecznicy Nauki, istnieje duża różnica między sprzątaniem mieszkania a jego dezynfekowaniem: – Pierwsze daje szybki efekt wizualny, widoczny gołym okiem. Natomiast rezultaty dezynfekcji są dla nas niewidoczne.

Trzeba by mieć bardzo dobry mikroskop, by na jednym milimetrze powierzchni zobaczyć 7 tys. koronawirusów (bo tyle ich tam się zmieści), więc pozostaje wierzyć reklamom, które metody odkażania są skuteczne i czy we własnym domu, ale też w autobusach, samolotach i otwierających się na wakacjach hotelach możemy się czuć bezpiecznie.

Czytaj też: Czy nadal warto nosić maseczki? Co mówi nauka

Z octem czy nanosrebrem na wirusa?

Pierwsza ważna uwaga: ponad 90 proc. zakażeń, za które odpowiada koronawirus, ma swoje źródło w rozpylanym aerozolu, ponieważ tzw. droga kropelkowa jest najczęstszą w przypadku tego zarazka. – Ale jest 5 proc., które przenosi się przez brudne ręce, jeśli dotykaliśmy nimi powierzchni, na których mogły znajdować się zarazki – zwraca uwagę dr hab.

Paweł Walewski

Absolwent Wydziału Lekarskiego Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach (obecnie Śląskiego Uniwersytetu Medycznego) oraz Wydziału Dziennikarstwa UW. Od 1996 r. na stałe w tygodniku „Polityka”, gdzie zajmuje się tematyką zdrowotną i społeczną, ale jest również dziennikarzem naukowym, popularyzującym osiągnięcia polskiej i zagranicznej medycyny. Poza „Polityką” publikuje m.in. w miesięczniku „Wiedza i Życie”, portalu „Cancerworld”, magazynie Okręgowej Izby Lekarskiej „Puls”. Laureat wielu krajowych i międzynarodowych nagród prasowych, m.in. Grand Press, The Best European Cancer Reporter Award, Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich oraz Niemieckich Dziennikarzy Medycznych. Za swoją działalność promującą edukację zdrowotną otrzymał tytuł Dziennikarza Medycznego Roku 2021, Rzecznika Chorych na Raka i nagrodę Czerwonej Kokardki przyznawaną przez środowiska osób żyjących z HIV/AIDS oraz „Złote Pióro Farmacji”.