Doktor Lisa Sanders z wydziału medycznego Uniwersytetu Yale od 18 lat publikuje w „The New York Times Magazine” felietony poświęcone tajemniczym i zaskakującym przypadkom medycznym oraz ujawnia sposób rozumowania lekarzy prowadzący do postawienia ostatecznej diagnozy. Jej wydana właśnie po polsku książka zaczyna się tak: „Jaskrawe światło gabinetu było dla pięćdziesięcioletniej kobiety nie do zniesienia, ale gdy usłyszała pukanie do drzwi, otworzyła oczy. Do pokoju zabiegowego weszła młoda lekarka. Przedstawiła się i z uwagą wysłuchała opowieści pacjentki”.
W tym momencie większość rodzimych czytelników, którzy kiedykolwiek znaleźli się w położeniu Amerykanki, musi być zdumiona. Pal licho rozwiązanie medycznej zagadki, ale jak często się zdarza, by przed wejściem do sali, gdzie czeka się na doktora (być może już bez ubrania, przygotowanym do badania), ten dyskretnie najpierw zapukał do drzwi, a potem się przedstawił?
Po pierwsze, słuchać
Nawet te proste gesty świadczące o dobrym wychowaniu i przestrzeganiu procedur mogą mieć moc uzdrawiającą. W swojej głośnej książce „Katharsis” polski mistrz sztuki diagnostycznej prof. Andrzej Szczeklik pisał: „W każdym zawodzie istnieją sytuacje esencjalne, które odsłaniają jego istotę. W medycynie jest to spotkanie dwóch ludzi, chorego z lekarzem”. Od przebiegu tego spotkania bardzo wiele zależy, więc gdy odbywa się w pośpiechu albo kiedy pacjent czuje, że znalazł się poza centrum zainteresowania, można z góry założyć, że przyniesie to niewiele korzyści. Stąd apel profesora do jego kolegów i uczniów, by wykazywali się na co dzień większą empatią oraz… kindersztubą.
Diagnoza bowiem to odpowiedź na proste pytanie: co dolega? Ale jeśli medyk nie słucha lub chory nie ma do niego zaufania, by wyznać mu wszystkie okoliczności, które naprowadziłyby na właściwy trop, to na sukces nie ma co liczyć.