Więcej zakażonych w statystykach. Efekt testów antygenowych

3 listopada 2020

Laboratorium Regionalnego Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Lublinie Jakub Orzechowski / Agencja Gazeta

Już w tym tygodniu może nastąpić kolejny duży wzrost liczby zakażeń uwidocznianych w raportach Ministerstwa Zdrowia. Ale nie musi to wcale znaczyć, że epidemia jeszcze przyspieszyła.

Wszystko za sprawą tzw. testów antygenowych, które będą taką samą podstawą do stwierdzania zakażeń SARS-CoV-2 jak uwzględniane do tej pory testy molekularne. Testy antygenowe przeszły od początku pandemii dość długą drogę – najpierw były bezkompromisowo krytykowane przez ekspertów, którzy wiosną zarzucali im brak wiarygodności, teraz zaś chwalą je za szybkość i niewysoką cenę.

Czytaj też: Lockdown na raty. Czy zatrzyma wzrost zachorowań

Testy na koronawirusa. Na czym polega różnica

W największym uproszczeniu testy molekularne pozwalają wykryć fragmenty genomu wirusa, z kolei testy antygenowe stwierdzają obecność fragmentów wirusowych białek.

Za niezwykle czułe testy molekularne (real time-PCR), które w najpewniejszy sposób potwierdzają lub wykluczają obecność wirusa (pod warunkiem że wymaz został pobrany we właściwy sposób i we właściwym czasie), trzeba zapłacić 400–500 zł. Testy antygenowe kosztują w zależności od miejsca ich wykonania od 50 do 150 zł, więc zaczęło je stosować wiele państwowych i prywatnych placówek medycznych. A będzie jeszcze taniej i więcej. Materiał do badania, czyli tzw. wymaz, pobiera się do testu antygenowego z nosogardzieli tak jak przy testach molekularnych, ale cała procedura nie wymaga specjalistycznej aparatury diagnostycznej i stąd szansa na ich spore upowszechnienie.

Na stronach rozmaitych firm medycznych, które oferują prywatnie różne rodzaje testów, można jeszcze znaleźć przy ich opisach informację, że „ze względu na brak odpowiedniej walidacji testy antygenowe nie są zalecane jako metoda wykrywania SARS-CoV-2”.

Paweł Walewski

Absolwent Wydziału Lekarskiego Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach (obecnie Śląskiego Uniwersytetu Medycznego) oraz Wydziału Dziennikarstwa UW. Od 1996 r. na stałe w tygodniku „Polityka”, gdzie zajmuje się tematyką zdrowotną i społeczną, ale jest również dziennikarzem naukowym, popularyzującym osiągnięcia polskiej i zagranicznej medycyny. Poza „Polityką” publikuje m.in. w miesięczniku „Wiedza i Życie”, portalu „Cancerworld”, magazynie Okręgowej Izby Lekarskiej „Puls”. Laureat wielu krajowych i międzynarodowych nagród prasowych, m.in. Grand Press, The Best European Cancer Reporter Award, Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich oraz Niemieckich Dziennikarzy Medycznych. Za swoją działalność promującą edukację zdrowotną otrzymał tytuł Dziennikarza Medycznego Roku 2021, Rzecznika Chorych na Raka i nagrodę Czerwonej Kokardki przyznawaną przez środowiska osób żyjących z HIV/AIDS oraz „Złote Pióro Farmacji”.