Poznałem go w 2005 r., gdy dla polskiej edycji „National Geographic” przygotowywałem reportaż o Puszczy Białowieskiej. Wiktor oprowadzał mnie po białoruskiej jej części. Był wówczas dyrektorem APB Birdlife Belarus – organizacji zajmującej się ochroną ptaków.
Myślał globalnie, a działał lokalnie
Już w jej nazwie tkwiła wizja, jaką dla swego kraju wymarzył Wiktor. Pierwszy jej człon – Akhova Ptushak Batskaushchyny, „Ochrona Ptaków Ojczyzny” – był po białorusku, języku powoli zapominanym na Białorusi, lecz wspieranym przez opozycję antyłukaszenkowską. Angielska część nazwy to z kolei dowód przynależności organizacji do międzynarodowej sieci. Wiktor bowiem myślał globalnie, a działał lokalnie. Kochał przyrodę swego kraju i aktywnie ją chronił. Udowodnił mi, że Białoruś, na pozór odległa od ciekawych przyrodniczo zakątków świata, w rzeczywistości nimi błyszczy. Choć nie ma tu ani gór, ani morza, to zachowały się ogromne bagna, skrzętnie osuszone w innych rejonach Europy. Do tego piękne jeziora, gęste lasy i moc zwierza, jakich trudno gdzie indziej uświadczyć.
Wiktor pokazał mi wodniczkę – bardzo rzadkiego ptaka bagien, którego największa populacja w Europie przetrwała właśnie na Białorusi. Dzięki niemu zachwyciłem się wiosennymi rozlewiskami Prypeci, gdzie podczas migracji zatrzymują się nieprzeliczone stada gęsi, batalionów, bekasów. Pomógł mi przedostać się do zamkniętej dla turystów białoruskiej części zony czarnobylskiej. Tam zaś, wśród opuszczonych wiosek i zalanych łąk, oszołomiło mnie bogactwo przyrody uwolnionej spod wpływu człowieka. Na spotkanie ze mną i moimi znajomymi wyszły wilki, ryś, rozliczne ptaki, żółwie błotne.
Czytaj także: