Zbadaliśmy, co dokładnie jest w mięsie in vitro. Czy producentom uda się uniknąć falstartu?
W 1931 r. Winston Churchill opublikował w magazynie Strand wizjonerski esej pt. „Pięćdziesiąt lat później”, gdzie stwierdził m.in., że „powinniśmy porzucić absurdalną hodowlę żywych kurczaków prowadzoną tylko po to, by zjeść skrzydełko czy pierś, na korzyść osobnej hodowli tych części w specjalnej pożywce”. Dziewięć dekad później amerykański departament rolnictwa dopuścił na rynek mięso kurczaka z hodowli komórkowej pozyskiwane przez dwóch producentów: Good Meat i Upside Foods. Jednak wciąż nie trafiło ono na konsumencki talerz. Póki co w Unii Europejskiej nie jest rozpatrywany żaden wniosek o jego dopuszczenie, choć firm zainteresowanych złożeniem takiego wniosku jest kilkanaście.
Pozyskiwane mięsa poza ustrojem zwierzęcia może mieć szereg zalet. Pośród nich wymienia się zmniejszenie wpływu produkcji mięsa na środowisko, zwłaszcza pod względem śladu węglowego i wodnego oraz zużywanej powierzchni, a także ograniczenie zużycia antybiotyków i tym samym przeciwdziałanie szerzeniu się mechanizmów oporności na te leki. Coraz częściej wskazują na to nie dane prognostyczne, ale pozyskane z realnych linii produkcyjnych.
Ponieważ otrzymanie takiego mięsa nie wymaga zabijania zwierząt, a jedynie pozyskiwania przy pomocy biopsji startowych populacji komórek, z oczywistych względów jest to rozwiązanie bardziej etyczne – zmniejszające gigantyczną skalę cierpienia. A ta, mierzona liczbą zabitych osobników, jest największa w przypadku kurczaków. W 2022 r. w celu otrzymania mięsa zabito ich na świecie ponad 75 mld. Dziewięć razy więcej niż liczy sobie ludzka populacja.
Czytaj także: