Rocznik 1988. Dział Naukowy Żydowskiego Instytutu Historycznego im. Emanuela Ringelbluma oraz Katedra Judaistyki Uniwersytetu Wrocławskiego.
„Uprawia historiografię dojrzałą” – pisze o niej prof. Wiesław Władyka. A zajmuje się tematem, który wymaga wyjątkowej uważności i odporności, a w ostatnim czasie także swoistej odwagi. Prowadzi bowiem badania nad historią społeczną i kulturową Żydów polskich w czasie Holokaustu. W pracy doktorskiej i książce „»Każdy pyta, co z nami będzie«. Mieszkańcy getta warszawskiego wobec wiadomości o wojnie i Zagładzie” pytała o to, co zamknięci w getcie warszawskim Żydzi wiedzieli o tym‚ co dzieje się poza murami i jak to rozumieli. Pokazywała, że wiedza była w czasie wojny zasobem o tak kluczowym znaczeniu, że jej głód był niewiele mniej dotkliwy niż głód chleba. I analizowała mechanizmy społeczne, psychologiczne i poznawcze pojawiające się w obliczu konfrontacji z wiadomościami o eksterminacji.
W tej chwili zajmuje się monografią Mordechaja Anielewicza, przywódcy powstania kwietniowego w 1943 r. w dzielnicy zamkniętej. Ma to być nie tylko biografia (taka do tej pory nie powstała), lecz także szersza refleksja nad wyłanianiem się idei oporu w trakcie Zagłady, nad rolą jednostki w historii i tym, w jaki sposób definicja bohaterstwa jest konstruowana kulturowo.
„Ostatnie polityczne ataki na badaczy Zagłady mobilizują mnie do jeszcze cięższej pracy, choć każą też stawiać sobie trudne pytania o swoją zawodową przyszłość i o to, jak będą kształtować się perspektywy na prowadzenie badań nad Zagładą i stosunkami polsko-żydowskimi w trakcie wojny” – mówi.