Powody tego niezwykłego zapału ministrów do pracy są dosyć oczywiste. Już za miesiąc Polska obejmie przewodnictwo w Unii, jesienią będą parlamentarne, gorące wybory. Donald Tusk nie chciał, żeby ostra, prowadzona nie zawsze fair dyskusja o przyszłorocznym budżecie zakłócała nasze „europejskie pięć minut”. By była bezpośrednio wykorzystywana w bezpardonowej, wyborczej walce i kładła się cieniem na obu tych ważnych dla kraju wydarzeniach. Wybrał, skądinąd słusznie, „ucieczkę do przodu” i w ekspresowym tempie, wraz ze swoimi ministrami, przygotował projekt planowanych wpływów i wydatków państwa na 2012 rok. Jakie są tej strategii konsekwencje?
Nie zawsze najlepsze. Ponieważ minister finansów szykował założenia (chodzi m.in. tempo wzrostu PKB, stopę inflacji, kurs złotego) tym razem wczesną wiosną, a nie - jak zawsze - jesienią, więc siłą rzeczy ich precyzyjność była jeszcze mniejsza niż zwykle. Do przyszłego roku ciągle przecież daleko. Grozi to rozjechaniem się przyjętych wskaźników i rzeczywistych, przyszłorocznych wydarzeń. Może to w konsekwencji zmusić rząd (fakt, że już przyszły) do korekty budżetu, co zawsze komplikuje sprawne zarządzanie państwem. Jest to więc istotny mankament tego pośpiechu.
Co więcej, ekspresowe tempo prac oznaczało w praktyce pominięcie etapu konsultacji projektu z reprezentantami przedsiębiorców i związków zawodowych. Ci ostatni już ostrzegają, że skoro nie rozmawiano z nimi przy stole, to spróbują dialogować na ulicach. Formalnie mają rację, choć trudno nie dostrzec, że to bardziej szukanie pretekstu do demonstracji, niż rzeczywista potrzeba rozmowy o wskaźnikach i rozdziale pieniędzy między najważniejsze struktury państwa.