Co więcej - nawet pełna realizacja takiego programu, przy ostrej drugiej turze kryzysu finansowego, może nie wystarczyć. Przed nami, jak to ujął na wstępie sam premier „4 lata najwyższej próby”. „Europa – dodał – zmienia się na naszych oczach, a kierunek zmian jest nieznany”.
Główne cele, jakie rząd chciałby na razie osiągnąć, to wyjście w 2012 roku „z unijnej procedury nadmiernego deficytu” (deficyt budżetowy musi spaść poniżej 3 proc. PKB) i ścięcie długu publicznego do 52 proc. PKB (co z kolei oddala nas od przekroczenia konstytucyjnych w tej sprawie ograniczeń i tym samym drastycznych, finansowych wyrzeczeń). Brzmi mało ekscytująco, jak u buchaltera, ale to rzeczywiście sprawy dla stabilności finansowej państwa superważne. Żeby nie przekroczyć ustalonych progów trzeba więcej oszczędzać, roztropniej wydawać zgromadzone lub pożyczone pieniądze i… dłużej pracować. Stąd pakiet niepopularnych działań, które te plany mają zamienić w rzeczywistość. Nie mogą się podobać, ale też trudno ich będzie uniknąć. Na szczęście świadomość takiej konieczności stała się już w Polsce niemal powszechna. To akurat dobry prognostyk dla nas wszystkich.
Premier chciałby znieść lub ograniczyć część ulg podatkowych, zwłaszcza dla lepiej sytuowanych, wspierać z kasy państwa rodziny biedniejsze i liczniejsze, a nie wszystkie, uniemożliwić unikanie podatku od dochodów kapitałowych, wydłużyć czas pracy Polaków, zrównać wiek emerytalny mężczyzn i kobiet, stopniowo wprowadzić rolników do ogólnego systemu podatkowego, ograniczyć przywileje emerytalne dla służb mundurowych, górników, prokuratorów, sędziów, księży.