Jeszcze całkiem niedawno, bo w latach dziewięćdziesiątych XX w., mało który menedżer w Polsce słyszał o społecznej odpowiedzialności biznesu (ang. corporate social responsibility, CSR). Niewielu przedsiębiorców łączyło działalność swoich firm z etyką czy powinnościami wobec społeczności lokalnych czy środowiska. Dominowało przekonanie, że co nie jest zabronione, to jest dozwolone, a w biznesie chodzi przede wszystkim o wypracowanie ekonomicznego zysku; mniej ważne, jak był osiągany. Dopiero od niedawna sytuacja mocno się zmienia. W dużej mierze to zasługa mediów, które bezwzględnie nagłaśniają przypadki naruszeń, korupcji, niejasnych powiązań biznesu z polityką, piętnują próby wprowadzania w błąd klientów, nieetyczne praktyki wobec pracowników, brak spójności między deklaracjami i działaniami itp. Wystarczy jeden negatywny artykuł w prasie, a nawet komentarz czy post na portalu społecznościowym, by narazić na szwank reputację firmy.
Zainteresowanie odpowiedzialnością społeczną wymusza także presja ze strony obecnych w Polsce korporacji międzynarodowych, które oczekują od swoich partnerów biznesowych spełnienia podobnych standardów, do jakich zobowiązały się one. Ale i same firmy coraz częściej rozumieją, że skoro funkcjonują w społeczeństwie i środowisku, to muszą analizować i uwzględniać skutki społeczne i ekologiczne swojej działalności.
Świadomość zagadnień CSR w polskich firmach nie jest jednak równomierna. Wyższa jest w przedsiębiorstwach dużych i dojrzałych, mniejsza w małych i założonych stosunkowo niedawno – te starają się przede wszystkim przetrwać w konkurencyjnym środowisku. Z najnowszych badań „Ocena stanu wdrażania standardów społecznej odpowiedzialności biznesu” przeprowadzonych przez MillwardBrown SMG/KRC i PwC dla PARP wynika, że pojęcie „społeczna odpowiedzialność biznesu” zna 31% przedstawicieli firm działających w Polsce – szczególnie zaś firmy duże (70%), powstałe ponad 15 lat temu (52%) oraz prowadzące działania na rynkach zagranicznych (59%).