Mimo dobrodziejstw globalizacji, w nędzy, za grosze – wg Banku Światowego przeciętnie za 1,33 dolara dziennie –wegetuje co dziesiąty mieszkaniec Ziemi. To kilkaset milionów ludzi. Ale jest lepiej, bo 20 lat temu w koszmarze wykluczenia z podziału dóbr wszelakich tkwiła nas jedna trzecia.
Ocena rozległości krańców ubóstwa jest trudna, przede wszystkim z powodu niepełnych danych i problemów z ich zbieraniem. Raz, wynika to z wszechogarniającej niemocy administracji w państwach będących synonimem biedy. Innym razem, przyczyną jest skrywanie lub przekręcanie statystyk, motywowane politycznie. Czy wielkie Chiny ścigające się na PKB z Ameryką skłonne są mówić całą prawdę o skali własnej biedy?
Statystyki ekstremalnej biedy zestawione przez Bank Światowy dotyczą roku 2013. Zgodnie z nimi, w nędzy żyło wówczas ok. 767 mln ludzi, którzy mogli wydać na siebie maksimum 1,90 dolara dziennie. Tyle, a w rzeczywistości jeszcze mniej, bo średnia wynosi 1,33 dolara. Tyle musi im starczyć na wikt i opierunek. Wielkości w pieniądzu wyrażone są w cenach z 2011 r. i przeliczone zostały wg formuły porównywalnej siły nabywczej PPP (purchasing power parity).
Suche dane przemykają i ustępują nawale innych liczb i wielkości. Dlatego raporty Banku Światowego Poverty and Shared Prosperity 2016 oraz Development Goals in an Era of Demographic Change, przemknęły niemal bez echa. Niedziwne to, bo ludzie twierdzą z przyzwyczajenia, że czasy są ciężkie – przekonując, że jak nigdy, przenigdy wcześniej – a wnioski z raportu są dość optymistyczne.
Biedy jest coraz mniej
Nędzarzy świata ubyło od 1993 r. ponad miliard, a tendencji do redukowania obszarów ubóstwa nie zaszkodził nawet kryzys finansowy 2007-2008. Według projekcji opartych na dotychczasowych tendencjach, w 2015 r.