Województwo śląskie (dla kraju po prostu Śląsk) nie pruje się jeszcze w szwach, ale od kilku lat wyraźnie zarysowują się tu historyczno-honorowe granice. Teraz o swojej historii przypomniało sobie blisko 700-tys. Zagłębie Dąbrowskie, tworzące aglomerację z Górnośląskim Okręgiem Przemysłowym; od 2007 r. to Górnośląski Związek Metropolitalny, a od 2014 r. ma to być Metropolia Silesia (niedawno PO pokazała projekt ustawy o powiecie metropolitalnym) z 14 miastami i 2,5 mln ludności.
Wszędzie kominy, czynne lub zamknięte kopalnie, podobne blokowiska, wymieszani mieszkańcy z przewagą ludności napływowej – zarówno po stronie śląskiej, jak i zagłębiowskiej – osiadłej tutaj po wojnie.
I
Zagłębie Dąbrowskie – fetowane w PRL, a dzisiaj zapomniane, nie chce być w szufladzie z napisem: Śląsk. Nie chce też być takim, jakim widział je urodzony w Sosnowcu Edward Gierek: „Kocham Zagłębie z niebem powleczonym ciężkimi chmurami, brzemiennym od pyłów, dymów i sadzy”. Szuka swojej tożsamości.
Regionalność to dobry pomysł na dzisiejsze czasy pod warunkiem, że nie będzie budowana na antyśląskości i nie obudzi dawnych upiorów. Czy ta mała ojczyzna nie będzie sztucznym tworem albo kopią Heimatu, odbudowywanego po śląskiej stronie granicznych rzek Brynicy i Przemszy?
– Organizujemy się również po to, aby kraj zrozumiał, że jak coś się dzieje w Sosnowcu czy Dąbrowie Górniczej, to nie na Śląsku, ale w innym historycznym regionie – mówi Piotr Zarzycki, działacz samorządowy z Sosnowca, jeden z inicjatorów powstania Zagłębiaków.