Pop tatuaż

Tatuaż – nowa miejska moda

22 kwietnia 2012

Paulina Wróbel, basistka. „Tatuaże nie pozwalają mnie samej namówić się na łatwiejsze rozwiązania, np. pracę w banku”. Monika Chilmon / Polityka

Jeszcze ćwierć wieku temu tatuaże były w Polsce czymś wstydliwym, skrywanym. Robili je sobie więźniowie albo marynarze. Dzisiaj to modny ornament, element popkultury.

Monika Chilmon/Polityka Dawid Ryski, grafik. Na jego pierwszy tatuaż ojciec strażak powiedział: „Synu, przekreśliłeś karierę strażaka”.

Kiedy w latach 60. w Stanach Zjednoczonych tatuowali się hipisi, w Polsce było to ciągle w złym tonie. Kojarzyło się z tatuażami esesmanów pod pachami albo z tatuowanymi numerami więźniów obozów koncentracyjnych. Dziergane w więzieniach czy na statkach serca przebite strzałą, kotwice, nagie kobiety, niewymyślne napisy („Bóg wybacza, Legia nigdy”) czy strzałki w stronę penisa z informacją „Tylko dla pań” nie zachęcały do upiększania ciał. Rysunki i napisy były zwykle koślawe i trudno było mówić o ich artyzmie.

Modny w wyższych sferach

Tymczasem już w XIX-wiecznej Anglii tatuaż zyskał status dzieła sztuki. Stało się tak za sprawą księcia Walii, późniejszego króla Edwarda VII (1841–1910) i jego wizyty w Japonii. Znany kobieciarz i – jak byśmy dziś powiedzieli – imprezowicz, miłośnik cygar i trunków, kazał tam sobie wytatuować smoka. Londyńskie gazety (jako pierwsze) fakt ten ujawniły, co natychmiast spowodowało, że tatuaż stał się modny w wyższych sferach, czyli wśród ówczesnych celebrytów. Modzie tej uległa m.in. Janette Jerome, żona lorda Randolpha Churchilla, a zarazem kochanka Edwarda VII i matka Winstona Churchilla, późniejszego premiera Wielkiej Brytanii, miłośnika cygar i whisky.

Po wyższych przyszła kolej na sfery średnie i niższe. W 1870 r. David Purdy otworzył w Londynie pierwszy salon tatuażu artystycznego, w 1890 r. wynaleziono elektryczną maszynkę do robienia tatuażu. Dzięki niej zabieg stał się mniej bolesny i tańszy. Wkrótce tatuaż przepłynął z Anglii na kontynent (kazał go sobie zrobić m.

Polityka 15.2012 (2854) z dnia 11.04.2012; Na własne oczy; s. 100

Oryginalny tytuł tekstu: "Pop tatuaż"

Wojciech Markiewicz

W „Polityce” od 1982 r. Reporter. Wyróżnienia: pierwsza nagroda w konkursie ministra zdrowia za tekst „Oddział odwykowy” (1996), nominacja do Grand Press za raport „Stu najbiedniejszych Polaków” (2001), Grand Press w kategorii publicystyka za raport „Polska na zasiłku” (2002), nagroda główna im. Władysława Grabskiego (NBP i Reuters Polska) za teksty gospodarcze (2003), nagroda SDP im. Eugeniusza Kwiatkowskiego za raport „Gra w klasy” (2004).