Poniedzielski... Pospieszalski – nazwiska niby podobne, a różnica kolosalna. Andrzej Poniedzielski nie należy do trupy prezesa. Kabaret prezesa Kaczyńskiego dysponuje zresztą całkiem dobrą stawką autorów i wykonawców, ale żaden program im nie wychodzi. Klapa goni klapę. Na szczęście nie wszyscy kabareciarze wybrali kabaret PiS, nie poszli śladem Janusza Rewińskiego, Andrzeja Rosiewicza i Marcina Wolskiego. Mam na myśli m.in. Krzysztofa Daukszewicza czy Andrzeja Poniedzielskiego – znakomitego autora i wykonawcę. Jego i Magdy Umer przedstawienie „Chlip Hop”, grywane w podziemiu (a jakże!) teatru Ateneum, to perełka kultury i poczucia humoru, powinna być obowiązkowa w szkołach. Najlepiej zamiast religii. Nawet katecheta by się uśmiał. Dlatego chętnie przeczytałem wywiad Poniedzielskiego dla Agnieszki Kublik („GW”, 5 maja). W miarę lektury poczułem, że to jest bratnia dusza, że jeszcze nie wszyscy kabareciarze błaznują, że jest ktoś, do kogo mi blisko. Zacznę od tego, że Poniedzielski zatrzymał się na tym samym poziomie rozwoju internetowego co ja: nie twistuje, pardon, nie twittuje, nie lajkuje, nie wie, co to jest Kindle, natomiast umie wysyłać maile i esemesy. Rozumiem dobrze Poniedzielskiego, kiedy mówi: „Nie znam dużej części mojego narodu, nie mam z tą częścią kontaktu. (...) Mam szczęście przebywać w bardzo bezpiecznym towarzystwie ludu niesmoleńskiego”. Zgoda! Mam podobne wrażenie. Lud smoleński znam z jego gazet, czasopism, radia, a także z niezliczonych relacji z Krakowskiego Przedmieścia w TVP, i występów w mediach niesmoleńskich, takich jak TVN24 czy Radio TOK FM. Smoleńsk, zamach, kondominium, zdrada, zaprzańcy, ból, żałoba, Trwam, Putin, Tusk, Hitler, salon, mordercy, krew na rękach, wrak, pomnik, skrzynki – cały ten słowniczek złości umiem na pamięć, wszystko to znam aż za dobrze, ale – na szczęście! – nie osobiście. Wśród ludzi wokół mnie nie ma osób, które by porozumiewały się tym kodem. W pewnym sensie „oni” stanowią dla mnie zagranicę, do której się nie wybieram. Trochę jak w dobie walki z komunizmem, kiedy zagraniczni dziennikarze prosili, żeby im pokazać jakiegoś komunistę. Podział w Polsce osiągnął rozmiary kabaretowe, to znaczy dotknął nawet kabareciarzy. Jestem po stronie Andrzeja Poniedzielskiego. Podzielam jego opinie, i dobrze, że powiedział publicznie, iż żal żałobników, najpierw spontaniczny, z czasem stał się „żalem kierowanym”. „To był ich żal, ale to nie jest mój żal” – mówi. Ja bym powiedział, że żal po katastrofie jest uczuciem zrozumiałym, ale kiedy staje się ostentacyjny, manifestacyjny, podsycany, publiczny, na pokaz – zaczyna budzić wątpliwości co do swojej autentyczności. Podobnie jak mówienie o zamachu, kreowanie mitu tragicznie zmarłego prezydenta czy pompatyczne słownictwo w rodzaju „polegli, zamordowani, zgładzeni, wyeliminowani”, no i, oczywiście, „zdradzeni o świcie”. Zgadzam się, że „Postępowanie nadmiarowe, rozedrgane, nerwowe wokół żałoby urąga samej żałobie, jak również pamięci tych, którzy odeszli”. Podobnie jak pan Andrzej uważam pochówek na Wawelu za „nadmiar”, dodałbym, że jest to błąd takich ludzi, jak panowie Bielan, Kowal, kardynał Dziwisz i – oczywiście – Jarosław Kaczyński. Podobnie jak katastrofa była skutkiem wielu przyczyn, także Wawel był splotem rozpaczy, strachu, politycznej zręczności jednych i oportunizmu drugich. Podzielam pogląd Poniedzielskiego, że Krakowskie Przedmieście „zostało spostponowane za pomocą tych zniczy, tych krzyży, tych namiotów”. Choć dodałbym, że uprzątanie zniczy przed wypaleniem ostatniego z nich nie jest wyrazem delikatności, ale wiem, że gdyby nie zostały sprzątnięte, to byłoby nieustanne dostawiane nowych i najpiękniejsza ulica w Warszawie stałaby się Kościołem jednej religii, jednego prezydenta, jednego narodu smoleńskiego. Nie jest jednak tak, że czuję się dobrze tylko czytając Poniedzielskiego i wśród ludzi, którzy myślą podobnie jak ja. Nie uważam, że inni, zwłaszcza „oni”, nie mają nic ciekawego do powiedzenia. Niedawno czytałem w „Rz” mądry artykuł Piotra Semki o sporze wokół wiersza Güntera Grassa na temat Izraela. Nie widzę tu kontrowersji, więc wracam do Andrzeja Poniedzielskiego. Mam ochotę pospierać się o to,