Gdzie, do stu diabłów, jest rzecznik rządu – cały ten Graś – i biuro prasowe premiera, które utrzymujemy z naszych podatków?! Donald Tusk powinien wezwać pp. Arabskiego, Grasia, Ostachowicza, cały ten swój sztab, i powiedzieć: Panowie! Czytaliście piątkowe gazety? „Polska awansowała o siedem pozycji na światowej liście prowadzenia biznesu”, a wy milczycie? To „Rzeczpospolita” podaje tę wiadomość na czołówce pierwszej strony, a wy śpicie? Poranną kawusię popijacie? To Hajdarowicz z Wróblewskim mają robić nam PR? Ty Grasiu jeden, powinieneś dzisiaj wstać o piątej rano, żeby zdążyć na „Pytanie na śniadanie” i na „Kawę czy herbatę”. Powinieneś jeździć po redakcjach jak Hofman – rano u Olejnik, w południe u Rymanowskiego. A wy śpicie. To może ja wam poczytam do snu „Rzepę”: „Polska już drugi rok z rzędu w tak zdecydowany sposób poprawia swoją pozycję w tym zestawieniu. To ważne, bo raport »Doing Business« Banku Światowego uznawany jest za jedno z podstawowych źródeł przy podejmowaniu decyzji o inwestowaniu. To dobra wiadomość dla rządu, który według nieoficjalnych informacji myśli nawet o zwołaniu specjalnej konferencji, by się pochwalić sukcesem”. „Rzeczpospolita” zdążyła przygotować pół kolumny szczegółów: „skok w rankingu”, „doskonała wiadomość dla inwestorów zagranicznych”, od 2008 r. Polska awansowała o 22 miejsca, chwali doradca podatkowy PricewaterhouseCoopers, chwali nawet prezes Pomapolu, producent pulpetów i gołąbków. A my – co? Grasiu, kup Wróblewskiemu kwiaty i zaproś go na pulpety. Jak nas kąsają – milczysz, jak chwalą – śpisz. I to jest ten sławny piar Platformy… Tak się zaczytałem „Rzeczpospolitą”, że przebrnąłem nawet przez rozmowę z Jackiem Wasilewskim, medioznawcą i specjalistą od retoryki, pod tytułem „Kaczyński dyktuje premierowi warunki”. Nie wiem, dlaczego to czytałem, gdyż patrzę sceptycznie na politologów, medioznawców, specjalistów od piaru, wizerunku i od retoryki. Tymczasem okazuje się, że specjaliści coś jednak potrafią. Dr Wasilewski obliczył „indeks mglistości, czyli poziom rozumienia tekstu w jego (Tuska) ostatnim przemówieniu sejmowym”. Indeks ten wynosił od 13 do 17 lat edukacji, żeby swobodnie to przeczytać. Ilu mamy posłów, którzy mają za sobą 13–17 lat edukacji i swobodnie czytają? Trudno uwierzyć, że to są ludzie po szkole, jak choćby Dariusz Joński – naczelny ginekolog SLD. Z historii dwójka, z przyrody – dwója. Indeks mglistości – brzmi śmiesznie, ale coś w nim jest. Kaczyński przemawia do ludu, do emocji, rzuca hasła proste i zrozumiałe – Bóg, honor, ojczyzna, Polsko, obudź się!, jest drogo, nie ma pracy, kradną jak Amber Gold, partaczą jak Stadion Narodowy, napychają sobie kieszenie, wszystko psują, zdradzeni o świcie, zamach, bomba, mgła – i z tej mgły wyłania się niski indeks mglistości, który trafia pod strzechy. Tymczasem Tusk jest ponad to, jest „cool”, lekceważy zaczepki, omija krytykę, unika demagogii i oskarżeń, szanuje inteligencję posłów i telewidzów, rzeczowo, konkretnie, bez pomysłu, beznamiętnie. Tusk przemawia bez serc, bez ducha, bez jaj. Sprawia wrażenie zmęczonego. Jak trafnie zauważyła prof. Skarżyńska, rządzi dla ludzi, ale ponad ludźmi. I z tego wychodzi taki indeks mglistości, że tylko syntetyczny premier – profesor z PiS – rwie się do komentowania exposé Tuska. Przebrany za premiera prof. Gliński ustawia się na tle scenografii ze sztandarów przeznaczonych dla najważniejszych osób w państwie. Natomiast prawdziwy premier dopiero po przeczytaniu ostatnich sondaży pofatygował się do Moniki Olejnik, Tomasza Lisa i Jana Ordyńskiego z radiowej Jedynki. Trochę późno. Czy nie za późno? Zmiana makijażu Kaczyńskiego z lwa na baranka jest zachętą do zmiany wizerunku Tuska z baranka na lwa. Michał Kamiński, weteran charakteryzacji, porównuje Tuska do boksera, który stoi na ringu bez rękawic i z opuszczonymi rękoma. Warto rozwinąć bokserską metaforę. Tusk słabo pracuje nogami, nie wchodzi w zwarcie, nie odpowiada na ciosy, nie kontruje. Jego wzorem jest mistrz uników Drogosz, a nie Pietrzykowski. W sprawie raportu Anodiny czy afery Amber Gold przyjął wiele ciosów, także poniżej pasa, zanim zareagował. Siła spokoju Tuska jest porażająca. Nic dziwnego, że jego kibice są zniecierpliwieni. Kamiński proponuje dwa warianty. Pierwszy – Tusk ma pokazać, że jest tak silnym politykiem, iż wyrasta ponad partię. Ma być liderem państwa, a nie jedne