Pomyślmy przez chwilę o włosach. Konkretnych. Najlepiej seksownej gwiazdy filmowej. Mogą być platynowe loki Marilyn Monroe lub Scarlett Johansson, ciemne i proste Angeliny Jolie albo Catherine Zeta-Jones. Pukle młodego Brada Pitta, Pierce’a Brosnana, eleganckie srebro George’a Clooneya. Są piękne, zmysłowe – często to w nich tkwi prawdziwy powab gwiazd. A teraz wybierzmy jeden z tych seksownych włosów i wyobraźmy go sobie... w naszej zupie albo w toście z serem. Coś, co przed chwilą zachwycało, nagle staje się obrzydliwe.
To tylko pierwszy z brzegu dowód na to, że atrakcyjność włosów – jak żadnej innej części ludzkiego ciała – zależy od kontekstu. Ani kolor oczu, ani wzrost, ani nawet proporcje sylwetki nie podlegały tak licznym rygorom ani umowom społecznym – przekonuje Yves Le Fur, kurator paryskiego muzeum Quai de Branly. Czym innym jest gładka główka noworodka, a czym innym brak włosów po ciężkiej chorobie. Na wystawie „Cheveux chéris” znalazło się ponad 250 eksponatów związanych z fryzurami: od obrazów, zdjęć i filmów przez obiekty, od których włos się jeży na głowie, takich jak maski Tsantsa – wygotowane i zredukowane do rozmiaru pięści ludzkie głowy, jeden z najważniejszych trofeów Indian Jivaro. Włosy przez wieki były symbolem władzy, ale także sprzeciwiania jej się, konformizmu oraz buntu, mądrości oraz głupoty, piękna oraz brzydoty i choć odgrywały ważną rolę niezależnie od szerokości geograficznej, trudno o jedną i wyczerpującą teorię na ich temat. „Zawsze porastały granicę między konformizmem a wyuzdaniem” – pisze kurator.