Aleksander Gudzowaty należał do najbardziej barwnych i oryginalnych ludzi, jakich spotkałem. Poznałem go na drugiej półkuli, w Chile, gdzie wśród Polonii krążyły o nim legendy. Jedna z nich na pewno była prawdziwa. Mianowicie Alik (jak nazywały go osoby z jego otoczenia) miał w Santiago wuja, Mieczysława Saburę. W czasach Polski Ludowej Sabura wspierał Alika, przysyłając mu od czasu do czasu niewielkie, ale w Polsce, kiedy dolar stał wysoko, pomocne sumy. Po upadku PRL, kiedy już wszyscy mieli paszporty, a niektórzy także pieniądze, „Gudzio” pojechał do Santiago de Chile i odwiedził wuja. „Każdy przelew od Ciebie zapisywałem – powiedział. – W sumie przez te lata uzbierało się tego tyle a tyle dolarów, które niniejszym Ci zwracam z podziękowaniem”. Kiedy po wyjściu Alika Sabura zajrzał do koperty, znalazł tam sumę… 10-krotnie wyższą od tej, jaką wysłał. Wśród Polonii chilijskiej Gudzowaty znany był z dobrego serca. Do końca wspierał rodzinę Saburów, a także zaprzyjaźnioną z nimi rodzinę państwa Kwiatkowskich, którzy żadnymi jego krewnymi nie byli. Marian Kwiatkowski był duszą i animatorem życia polonijnego w Chile, założycielem Koła Polaków im. Jana Pawła II. Byli to wszystko ludzie w zaawansowanym wieku. Alik każdego roku wysyłał panu Marianowi bilet lotniczy do Polski. Z czasem, po śmierci pana Sabury i pani Kwiatkowskiej, wdowa Janina Sabura i owdowiały Marian Kwiatkowski pozostali na świecie sami. Aleksander Gudzowaty sprowadził oboje do Polski. Pani Janina zamieszkała w jego domu w Mariewie, a Marian Kwiatkowski urządzony został w pobliskim hospicjum, gdzie wkrótce zmarł. To są fakty z życia Aleksandra Gudzowatego, szerzej nieznane. Wszyscy wiedzą, że był milionerem, „oligarchą”, jednym z najbogatszych Polaków i pionierów przedsiębiorczości. Wyrastał w Polsce Ludowej, ale zakwitł w Polsce wolnej. W tym sensie był typowy dla twórców i beneficjentów transformacji. Mało natomiast wiadomo, jakim był człowiekiem. Przyjeżdżał do Chile nie jeden raz, gdyż był zapalonym i niezmordowanym podróżnikiem. Pewnego razu wybrał się na samo południe do Punta Arenas – stolicy chilijskiej Patagonii, skąd gołym okiem widać Cieśninę Magellana. Wynajął tam maleńki samolot z pilotem i polecieli w stronę bieguna południowego. Na samą myśl o tym, że miałbym lecieć takim samolocikiem w tak trudnych w tamtych okolicach warunkach pogodowych, byłem przerażony. Alik natomiast był nieustraszony, lubił wyzwania, miał też gest. Tak się złożyło, że kiedy go poznałem, miałem kłopoty ze zdrowiem i lekarze kazali mi lecieć do Warszawy. „Zanim wpadniesz w ich ręce, zatrzymaj się kilka dni u nas, w domu niedaleko Cannes” – powiedział. Alik i Danuta okazali się świetnymi gospodarzami. Nagle znaleźliśmy się z żoną wśród przyjaciół, w przepięknej willi na Riwierze, położonej przy samym morzu, tak że kiedy człowiek wyglądał z basenu, to miał wrażenie, że pływa w Morzu Śródziemnym. Dodatkową atrakcją był pomnik ulubionego psa gospodarza, Garo, a także imponujący ogród pełen najrozmaitszych kaktusów z całego świata, które stanowiły kolejną pasję Alika. Niestety, nasz gospodarz czuł się wtedy niedobrze. Choć był w świetnym humorze, widać było, że cierpi, był u lekarza w Cannes, a nazajutrz poleciał do Warszawy. Resztę pobytu spędziliśmy w towarzystwie pani Danuty i kilkuletniego Michałka. Zaufana obsługa składała się z dwóch stewardów, Francuzów, którzy byli ubrani w stroje marynarskie i nie ukrywali, że stanowią związek partnerski. Obaj panowie mieli znakomite maniery i zwracali się do mnie per Monsieur Ambassadeur, co wprawiało mnie w zakłopotanie. Postanowiłem przed wyjazdem zrewanżować się za ich uczynność odpowiednim pourboire, żeby nie przynieść wstydu gospodarzom oraz dyplomacji polskiej. Po kilku latach, już w Warszawie, wspominając z Danusią i Alikiem pobyt na Riwierze, dowiedziałem się, że była to jednak chybiona inwestycja w stosunki polsko-francuskie. Obaj stewardz