Szczerze powiedziawszy, nie lubię polskiego patriotyzmu. Nie lubię obu jego twarzy. Taniego sentymentalizmu (...) i banalnego pragmatyzmu” – napisał Robert Krasowski w wielkanocnej POLITYCE. Odważne to słowa, bo w Polsce patriotyzm jest święty i mało kto tej wiary nie wyznaje, a już przyznać się do tego bez bicia może chyba tylko Urban. Deklaracja świetnego eseisty sprowokowała mnie do komentarza. Krasowski uważa, że dwa modele polskiego patriotyzmu, „ci, co kochają więcej, i ci, co kochają mądrzej”, to nie jest wojna partii, te są bowiem zmienne, powstają i upadają, to wojna trwalsza od partii politycznych, wojna symboliczna, w której polityczne kwestie mają wtórne znaczenie. Przypomina to diagnozę prof. Wojciecha Sadurskiego o dwóch Polskach. „My uważamy ich za idiotów, a oni nas za zdrajców”. Z dalszej lektury artykułu Krasowskiego wynika jednak, że „polityczne” znaczy tyle, co „partyjne”. Cóż, dla jasności wywodu można takie założenie przyjąć, zwłaszcza że jest na to wiele przykładów, jak choćby awantura wokół nominacji Tomasza Arabskiego na ambasadora. Patrioci z PiS i Solidarnej Polski kontra tchórze i zdrajcy z Platformy. Jednak nie cała polityka w Polsce da się określić jako skandal w Clochemerle. Wbrew pozorom, że chodzi tylko o takie drobiazgi jak krzesło czy samolot, życie polityczne w Polsce ma swoją wagę, większą niż głośne gafy profesor Pawłowicz czy dyrektor Ewy Wójciak. Krótko mówiąc, w Polsce jesteśmy świadkami i uczestnikami zmagania dwóch obozów: konserwacji i modernizacji. Oto kilka frontów, na których rozgrywa się polityka polska. Historia. Trwa nieustający bój o przeszłość, który dał się słyszeć nawet w PRL podczas głośnego sporu o „bohaterszczyznę”. Bić się czy nie bić? – to spór stale otwarty i aktualny politycznie, o czym świadczą Muzeum Powstania Warszawskiego, demonstracje 11 listopada czy hasło „Katyń – Smoleńsk”. Spór historyczny mający wpływ na politykę obronną, edukacyjną, zagraniczną, na stosunki z Rosją, USA, Unią Europejską (z Niemcami za sterem). Z inicjatywy IPN i radnych prawicy trwa kampania zmiany nazw ulic, szkół, domów dziecka, nawet Tuwim i Brzechwa nie mogą być patronami, a żołnierze wyklęci – jak najbardziej. Bitwa o przeszłość ma nie tylko symboliczne znaczenie, ma także wymiar praktyczny – treść podręczników i programów nauczania, subwencje ministerialne i samorządowe dla czasopism, fundacji, burzenie i budowanie pomników, inicjatyw kulturalnych. Często chodzi także o pieniądze. Pomnik Dmowskiego, pomnik Józefa „Ognia” Kurasia, odsłonięty z udziałem ówczesnego prezydenta Lecha Kaczyńskiego, wszystko to czyni przeszłość ważną areną polskiej polityki. Ważniejszą niż przyszłość, gdyż Polacy odwróceni są przodem do tyłu, pasjonują się powstaniami i katastrofami, ale na próżno by szukać polskiego Tofflera czy innego futurologa, który rozpaliłby dyskusję o przyszłości. Przeciwnie, niedawno czytałem w POLITYCE artykuł Joanny Solskiej o podobno bardzo dobrej minister Elżbiecie Bieńkowskiej, która dzieli fundusze unijne, ale nie ma spójnego modelu rozwoju Polski na najbliższe 20 lat, więc czyni to trochę po omacku. Edukacja. Konserwatyści chcą szkoły tradycyjnej, od siódmego roku życia, w każdej wsi (i z sądem w każdym powiecie), z krzyżem w klasie i z rybą na obiad w piątek, z katechezą co najmniej dwa razy w tygodniu, za pieniądze państwa, bez żadnej etyki oraz innych dziwactw, ze stopniami z katechezy na świadectwach i na maturze, z rekolekcjami w czasie zajęć lekcyjnych, a ostatnio nawet z nabożeństwem na terenie szkoły publicznej, z uświadomieniem seksualnym i nauką o środkach antykoncepcyjnych zepchniętą do szkolnej toalety. Konserwatyści chcą więcej historii i to w wydaniu romantyczno-wojennym, wbrew modernistom i rewizjonistom, którzy mówią o powstańczych klęskach, pogromach i o innych takich. Konserwatyści proponują historię ku pokrzepieniu serc, moderniści masochiści ch