Skok na bank

Z Koszalina, gdzie mieszkam, pojechałem do Darłowa autostopem. Wybrałem to miasto, bo pochodzi z niego moja była dziewczyna. Po podjęciu decyzji o napadzie pojechałem do Darłowa z moją obecną dziewczyną. Niby na pizzę, lecz naprawdę, żeby przejść drogą, którą będę się udawał na napad, i tą, którą będę po napadzie uciekał. Chciałem zobaczyć, czy nie prowadzi się tam jakichś robót, czy coś się nie zmieniło. Postanowiłem uciec z centrum miasta w kierunku rzeki i kładki, gdzie jest zwykle mniej ludzi. Dziewczyna o niczym nie wiedziała. • W szkole podstawowej Adam był mały, drobny i irytujący. Coś go wyróżniało, trudny do określenia rys. Słowem, nie jak inne dzieci. Nadawał się na ofiarę. Klasa lubi mieć kogoś takiego. Poszturchiwano go, wyśmiewano i przezywano Pchełką. Poskarżył się nam, mówi ojciec, więc interweniowaliśmy. Wtedy jeszcze umiał. Jak się jednak skarżyć ojcu, że się jest kozłem ofiarnym w klasie, gdy się jest nastolatkiem, ojcu, który jest świetnym facetem. Na medal. Funkcjonariusz straży granicznej. Pracujący całymi dniami. Taki mus. A bardziej – taki styl przyswojony od dziecka w rodzinie ciężko pracującego krawca. Bezwzględnie surowo uczciwy. Odpowiedzialny. Studia rozpoczął w wieku 40 lat, a prócz nich liczne kursy dokształcające z ekonomiki i organizacji transportu. Fachowiec pierwsza klasa. W rodzinie takiego faceta niczego, co niezbędne, ma nie zabraknąć. Kocha dzieci, ale kontakt z nimi, jakieś sentymentalizmy – nie. Brak na to czasu. Od tego jest matka. Ona też pracowała. Praca i jeszcze raz praca. W pierwszej klasie technikum Adam miał kolegę, który go bronił przed uczniami. Wciąż był drobny, niskiego wzrostu i irytujący. Nie chciał być, jak powinien ktoś o tej posturze, cichy i przyjmujący zaczepki pokornie. Odpyskiwał. Pchełki ciąg dalszy. A w domu rodzony brat, wysoki, przystojny – ratownik, masażysta, ze smykałką do prowadzenia klubu. Właśnie jedzie za granicę, żeby zarobić na jego otworzenie w dobrym punkcie miasta. Wysokim ludzie przypisują z góry zaradność, dzielność, dynamikę, kreatywność. Kurdupel musi udowodnić innym, że ma wszystko, co wysoki, a nawet więcej. Ci z kompleksem Napoleona przez całe życie starają się udowadniać swą wartość. Źle znoszą porażki. Pokonać silniejszego – jak Dawid Goliata – to dopiero coś. Bywają agresywni. Żenią się później niż wysocy. Rodzice mogą ich wyprostować w dzieciństwie. Albo sprzyjający los. Kurdupli, którzy robią oszałamiające kariery, jest pełno. Lecz jeśli z niedoborem centymetrów sobie nie poradzą, męczą się z tym całe życie, zalewając siebie i Internet gorzkimi żalami. • Postanowiłem napaść na bank, a nie na jakąś prywatną osobę. Początkowo chciałem to zrobić 1 września, czyli w rocznicę wybuchu drugiej wojny światowej, ale doszedłem do wniosku, że w tym dniu dzieci idą do szkoły, na ulicach będzie pełno ludzi, a nie chciałem, żeby ktoś ucierpiał. Zdecydowałem się więc na 2 września. Chciałem się sprawdzić w walce ulicznej z uzbrojonym przeciwnikiem, czyli z policją. Nie mówiłem, dokąd jadę, i nie zostawiłem żadnego listu, choć liczyłem się z tym, że w czasie napadu zostanę zastrzelony. Broń potrzebna mi była do wojny psychologicznej z policją. Liczyłem na to, że będę strzelał, ale nie do ludzi. Ja świetnie strzelam i gdybym chciał, niewątpliwie bym w kogoś trafił. Nie popełniłbym samobójstwa, ale zdawałem sobie sprawę, że świetnie wyszkoleni policjanci w warunkach silnego stresu mnie zabiją. • W drugiej klasie technikum nie było już tego postawnego kolegi, który bronił Adama. Zostawić szkoły nie mógł, bo co by powiedział ojciec. Przestał się uczyć, żeby go szkoła sama wyrzuciła. I faktycznie, marnie mu szło z nauką. Postanowił się przenieść do zawodowej zasadniczej. Ale ojciec się na to nie zgodził. Po przejściu na emeryturę ojciec Adama otworzył szkołę nauki jazdy i uczył w zespole szkół samochodowych. Życzliwy, ale wymagający. Nie założyliby mu uczniowie kubła na śmieci na głowę, o nie. Zawodówka wykluczona. Skoro Adam nie chce chodzić do technikum samochodowego, w którym uczy ojciec, niech idzie do elektrycznego. Adam wciąż próbuje pokazać, że coś znaczy. Uczy się gry na gitarze i występuje w zespole muzycznym. Chodzi na kulturystykę, żeby mieć te muskuły. Jakoś się nie klei. Technikum elektryczne też nie. Trzy klasy i koniec.   Ojciec poradził: ukończ kurs spawalniczy. I to się bardzo dobrze udało. Zaczął pracować jako spawacz, ale nie na długo, bo przyszła nowa upragniona próba: wojsko. Zawsze marzył, żeby w końcu być żołnierzem, jak ojciec i dziadek ze strony matki. Pragnął służyć w piechocie, bo tylko piechur może się w pełni sprawdzić w walce wręcz z wrogiem. Przydzielono go do wojsk lotniczych. To nie było wojsko, o którym marzył. Bez adrenaliny. Ospałe. Wielu żołnierzy tłustych. Ale sprawował się dobrze. Dostawał przepustki do domu i pochwały. Nikt tak dobrze jak on nie składał i nie rozkładał broni. Zapragnął zgłosić się na misję do Afganistanu. Ojciec się nie zgodził. • Wrócił do cywila i otworzył warsztat spawalniczy w wynajętym garażu. Czynsz był duży, a on za słaby do dźwigania ciężkich metalowych rzeczy do spawania. Mieszkał już w wynajętym mieszkaniu z dziewczyną z nie za dobrej rodziny. Mógł w domu rodzinnym, ale nie, on sobie ze wszystkim poradzi. • Przed napadem przebrałem się w krzakach, dżinsy i bluzę wyrzuciłem do wody i włożyłem garnitur, który przyniosłem w reklamówce. Żeby ładnie wyglądać. W krzakach założyłem maskę na twarz. Była z gumy, przedstawiała twarz staruszki. Na czubku parę dni przed napadem przyszyłem nieduży śmieszny kapelusik. Wbiegłem do budynku poczty i szybko się rozejrzałem. Gdyby w środku nie było mężczyzn, tobym nie strzelał. Lecz gdy zobaczyłem facetów, nie mogłem sobie pozwolić na to, żeby ktoś nie potraktował mnie poważnie i zaczął się ze mną szarpać. Strzeliłem bronią hukową w stronę sufitu. Wiedziałem, że od tej pory wszyscy zaczną mnie traktować poważnie. Powiedziałem stanowczym głosem: to jest napad. Wszyscy widzieliście coś takiego w telewizji. Na ziemię! Kasjerka przy jednym z okienek zaczęła zaciągać roletę. Rozpędziłem się i kopnąłem. Rozleciała się, a ja o mało nie wpadłem za ladę razem z nią. Ostrą broń cały czas trzymałem w ręku, ale z lufą do góry, a nie w ludzi. Miałem ze sobą dwa pistolety – replikę magnum kaliber 9 mm, którą naby