Marta Stremecka z wydawnictwa Czerwone i Czarne przeprowadziła wywiad Missisipi z Jerzym Urbanem, podczas którego zadawała niesłuszne pytania. Tak przynajmniej twierdzi dziennikarka tygodnika NIE, podpisująca się AWŁ. Ja rozumiem – pisze – że „styl wywiadu w dzisiejszym polskim dziennikarstwie opiera się na napierdalance – ale rzecz w tym, iż w pytaniach red. Stremeckiej żadnej napierdalanki nie widać. Jedynie poczucie swojej – czytaj antykomunistycznej – racji i domaganie się, aby Urban tę rację uznał”. Niesłuszne pytania brzmią np. tak: „Był pan modelowym materiałem na opozycjonistę (jak Kuroń czy Modzelewski – Pass.). Co sprawiło, że w pewnym momencie stanęliście po dwóch wrogich sobie stronach? Skąd się wzięła pana wrogość do Solidarności? Czy nie było panu głupio, tak po ludzku, że internowani są pana znajomi, choćby Adam Michnik? Czemu nie powiedział pan: dość, wypisuję się z tego interesu?”. Dziennikarka NIE uznaje pytania Stremeckiej za „stek jednostronnych opinii”. Tymczasem to jest właśnie jedną z zalet tej bardzo ciekawej książki. Żeby wywiad był interesujący, nie może być przeprowadzony na kolanach, ale także nie po chamsku. Co więcej, Stremecka – która nie jest typem wojowniczym i „napierdalanka” nie leży w jej kulturze, jest – jak sama mówi – z innej niż Urban politycznej planety. Musi się pilnować, ponieważ już sam fakt, że rozmawia z „Goebbelsem stanu wojennego” i wydaje jego książkę, naraża ją na zarzut zdrady i oskarżenia ze strony prawicy. („Pecunia non olet” i tak dalej). Książka jest na rynku drugi miesiąc, a doczekała się tylko jednej napaści, i to ze strony drugorzędnego autora, jakim jest Krzysztof Masłoń, w tygodniku Pawła Lisickiego. Tuzy prawicy pogardliwie milczą, a lewica się wstydzi. Słuchając Urbana, nie zawsze wiadomo, kiedy mówi serio. „Lubię być nielubiany” – powiada, ale zaraz w następnym zdaniu dodaje: „Oczywiście kreacja złego Urbana jest trochę udawana, trochę nieudawana”. O ile ja wiem, Urbanowi nie jest wstrętne przyjmowanie wyrazów sympatii ze strony zwolenników, rozdawanie autografów, pozowanie do pamiątkowych fotografii z przypadkowymi przechodniami. Recenzować autobiografię to recenzować cudze życie, w dodatku wyjątkowe. Tego się nie podejmuję. Z obszernej biografii Urbana („życie gęste, do cna wykorzystane” – powiedziała Stremecka na promocji książki) wybieram kilka fragmentów, pomijając to, czego i w tej książce mało: nieprzeciętny talent i – jak się teraz mówi – kreatywność. Nie ma i nie było w Polsce takiego dziennikarza. Rodzice chcieli mieć synka grzecznego i posłusznego. „Po wojnie już zawsze moimi rodzicami rządził strach. Nie chcieli mieć syna kontestatora, woleli syna konformistę. Potem, jak pracowałem w »Po prostu«, a na ulicach wybuchały petardy i milicja pałowała młodych ludzi, jeszcze bardziej się bali”. We wszystkich takich sytuacjach filozofią rodziców było „schować się. A moją filozofią: pokazywać się”. Ambicja, a przede wszystkim przekora, skłonność do prowokowania – to cechy, które powodowały Urbanem od pierwszych, nieposłusznych publikacji w „Po prostu”, aż po tygodnik NIE, który teraz ma wręcz wymarzony proces z Tuskiem o żart primaaprilisowy. Zamknięcie „Po prostu”, łącznie sześć lat z zakazem pisania pod własnym nazwiskiem w epoce Gomułki, odebrał jako ważną nauczkę: „Właśnie dlatego, że przeszedłem tę chorobę, trwale się zaszczepiłem przeciwko wszelkim utopijnym, krzykliwym próbom naprawiania świata. (…) ja sam przed sobą zrobiłem rachunek i nie zamierzałem popełniać tego samego błędu”. Drugi powód był taki: „Nie będę opozycją tylko dlatego, że dają mi w dupę”. Dochodzi do wniosku, że w aureoli męczennika nie będzie mu do twarzy. Ale po latach dodaje: „Tak sobie tę decyzję perfumowałem”. Wkrótce nastąpił najbardziej owocny rozdział w życiu Urbana – POLITYKA, lata 70. Do