Skandalik obyczajowy, jaki obiega polskie media, każe przypomnieć o sprawie naprawdę poważnej, która wstrząsnęła Ameryką, a była nią rozwiązłość i niepohamowany temperament seksualny Billa Clintona. W odróżnieniu od polskiego tenisisty Clinton niewątpliwie był osobą publiczną, najpierw gubernatorem, potem prezydentem. „Są rzeczy gorsze niż zdrada” – mówiła Hillary Clinton, która jeszcze zanim wyszła za mąż, wiedziała, że jej ukochany kocha się nie tylko z nią. Warto przeczytać opublikowaną niedawno w Polsce książkę „Hillary Clinton” pióra Carla Bernsteina (tego, który wraz z Bobem Woodwardem odkrył aferę Watergate i przyczynił się do upadku prezydenta Nixona). Clinton nie był specjalnie wybredny. To chyba w ogóle dotyczy erotomanów. Po latach okazało się, że niektóre jego partnerki milczały do końca, inne, jak Paula Jones, pozywały go do sądu o ogromne odszkodowania za molestowanie i zniesławienie. Jej prawnicy gotowi byli wnieść oskarżenie, że „gubernator Clinton zsunął bokserki i namawiał Paulę do seksu oralnego”. Jeszcze inne, jak Monika Lewinsky, potrafiły schować w domu sukienkę z „płynami ustrojowymi” prezydenta, na dowód ich stosunków. Niefrasobliwość Clintona była zdumiewająca. Policjanci z ochrony gubernatora dobrze wiedzieli, dokąd i w jakim celu się udawał. Potem chętnie (i niekoniecznie bezinteresownie) opowiadali o tym rozszalałym mediom, fantazjując obficie. Clinton nie był pierwszym seksoholikiem w Białym Domu, John Kennedy nie był inny, ale za czasów JFK nikt nie ośmielił się tych spraw wyciągać. Od lat 60. obyczaje się jednak zmieniły, nikt już nikogo nie szanuje, wszystko jest łupem. Waszyngton stanowi gniazdo os, trwa nieustanne polowanie, w którym „każdy jest zwierzęciem”. W przypadku Clintonów źródłem przecieków byli ludzie, którzy mieli ich chronić – policjanci z Arkansas i agenci Secret Service z Białego Domu. Grzeszny prezydent nie mógł liczyć na nikogo, i to nie dlatego, że inni byli święci, lecz wręcz przeciwnie – usiłowali Clintona zniszczyć ze względów politycznych lub na jego upadku zarobić. Po wyborach prezydenckich Clintonowie przybyli (1993 r.) z głębokiej, sennej prowincji, jaką było Arkansas, do stolicy, w której panowała wolna amerykanka. „Każdy jest zwierzyną, na którą się poluje, tylko z tego powodu, że jest po przeciwnej stronie” – pisał tygodnik „The New Yorker”. (Coś nam to chyba przypomina). „Zasadniczym elementem procesu politycznego nie jest pokonanie przeciwników, ale upokorzenie zdobyczy. Prasa nie jest bezstronnym sędzią, ale została uwikłana w niejasne polowanie”. Republikanie przyjęli Clintonów w Waszyngtonie z nieukrywaną wrogością. Dzięki mocnej pozycji w Kongresie i w mediach bezlitośnie drążyli słabe punkty z przeszłości pierwszej pary, w tym podejrzane inwestycje Hillary i ekscesy obyczajowe Billa. Z komentarzy redakcyjnych poważnej konserwatywnej gazety „The Wall Street Journal” przebijała „żółć i pogarda”. Całe dwie kadencje w Białym Domu upłynęły Clintonom na walce na dwa fronty: politycznym i prywatnym. Nadzieje, że to się kiedyś skończy, były płonne. „Panie prezydencie, za rok Bruce Lindsey (prawa ręka prezydenta – D.P.) będzie przesłuchiwany. Pańscy przyjaciele, pańska rodzina będą ścigani do krańców ziemi” – powiedział jeden z prawników. Hillary zarzucano, że jest oszustką, jemu, że jest słaby i pozostaje w jej cieniu. Napięcie było tak wielkie, że kiedy pierwsza dama wyruszyła w podróż po kraju, by propagować reformę ochrony zdrowia (co było jej zadaniem), zgodziła się założyć kamizelkę kuloodporną. Gdy w Seattle zeszła ze sceny i wsiadła do limuzyny, setki protestujących otoczyły samochód. „Zionęli nienawiścią. Agenci Secret Service aresztowali kilka osób. Znaleziono dwie sztuki broni palnej i nóż” – pisze Bernstein. Media nie miały żadnych skrupułów. Na konferencji prasowej po spotkaniu Clintona z prezydentem Gruzji, w celu porozumienia o kontroli zbr