Czternastoletni Marcin wstaje o 13.00 i pierwsze, co słyszy jego matka, ekonomistka z zawodu, to dźwięk włączanego komputera. Potem szum spuszczanej wody, miękkie uderzenie drzwi lodówki i zgrzyt zasuwy w drzwiach jego pokoju. Otwiera tylko, kiedy zajrzy kurator (wyznaczony przez szkołę w Żyrardowie pod Warszawą, do której Marcin przestał chodzić już rok temu) albo matka postraszy go policją (od ubiegłego roku, kiedy po odłączeniu internetu ją pobił, założyła błękitną kartę dla ofiar przemocy). Wtedy matka wietrzy, wyrzuca śmieci, przeciera mokrą szmatą podłogę. Omija przy tym siedzące przy stole dziecko i zostawia na podłodze obrys jego skrzyżowanych nóg.
Coraz więcej dzieci w Polsce jest uzależnionych od internetu. Z najnowszych badań EU Kids Online, prowadzonych w Polsce przez dr Lucynę Kirwil z SWPS, wynika, że u co piątego nastolatka w wieku 11–16 lat można zaobserwować objawy „problemowego korzystania z internetu” (chłopców jest tu więcej niż dziewcząt). U co dziesiątego – już pełne objawy. A więc: dziecko nie je lub nie śpi, bo jest w sieci. Izoluje się w swoim pokoju, nie ma znajomych, zaniedbuje naukę, nie ma hobby. Surfuje po internecie nawet wtedy, kiedy nie sprawia mu to już żadnej przyjemności – bo po prostu musi, a kiedy rodzic odcina mu dostęp do komputera – staje się agresywne. Tak działa nałóg.
Problem okazał się globalny, dlatego zespół uzależnienia od internetu (IAD – od Internet Addiction Disorder) doczekał się miejsca w amerykańskiej i europejskiej klasyfikacji chorób psychicznych. Szybko przybywa uzależnionych, dziś najwięcej dzieciaków uwikłanych w sieć jest w Azji – w Chinach powstało coś na kształt poprawczaków o podwyższonym rygorze dla dzieci uzależnionych od sieci.