Brutalne morderstwo 10-letniej dziewczynki wstrząsnęło Polakami

Plac Wolności, czyli rynek; fontanna, dwa sklepy z ubraniami młodzieżowymi, jeden z dziecięcymi, kebab, kosmetyki, bar Skerco z ogródkiem, postój taksówek i księgarnia z kirem w szybie wystawy. Przyjechali policjanci i zabrali podpitego mężczyznę, który pod wystawą, wśród zapalonych zniczy, wykrzykiwał, że Samuela powinno się zabić. • Dwa dni wcześniej Samuel, były praktykant Dolnośląskiego Centrum Rehabilitacji w dziedzinie fizjoterapii, były opakowywacz w zakładzie konfekcjonowania czekoladek, walił pięścią w biurko urzędniczki Powiatowego Urzędu Pracy przy ul. Sienkiewicza w Kamiennej. Dostał poleconym decyzję o odebraniu zasiłku dla bezrobotnych, więc się zdenerwował, krzyczał. Wyrzucony z urzędu poszedł ul. Karola Miarki do rynku, niosąc torebkę foliową z supermarketu. W drzwiach Ateny wydobył z folii siekierę, uderzył Kamilę w głowę. Wakacje się kończyły, księgarnia sprzedawała podręczniki, Kamila szła do czwartej klasy. • Kamienna Góra, ul. Bohaterów Getta; kilka odrapanych poniemieckich kamienic, blok peerelowski, sklep Lidla, zadbany budynek Królestwa Świadków Jehowy. Na Dolnym Śląsku liczba świadków przekroczyła według danych 15 tys. osób. Samuel, jego brat oraz mama, emerytowana pedagog Zespołu Szkół Zawodowych, żyli uporządkowanie i skromnie, by zasłużyć na Królestwo Jahwe. Nikt w Kamiennej Górze nie mógł o nich powiedzieć złego słowa. • Przyszła na plac Wolności wycieczka niemieckich emerytów z przewodnikiem. Rynek z kamieniczkami, stosowne tabliczki o zabytkowości, tu stała zawalona w XIX w. wieża ratuszowa, miasteczko nazywało się wtedy Landeshut, tutaj Muzeum Tkactwa Dolnośląskiego, tam do zaobserwowania resztki murów obronnych. Emeryci pokiwali głowami, niektórzy musieli znać to z dzieciństwa, bo mieszkali w Landeshut. Tu wozy transmisyjne czołowych polskich stacji telewizyjnych i radiowych, operator kamery wykonujący pod księgarnią przebitkę ze zniczami dla Kamili w zbliżeniu, tam standup live z miejsca morderstwa; reporter spytał taksówkarza, który łapał Samuela, co czuł, łapiąc; historia najnowsza miasta. Niemcy wrócili do autokaru. • Jeżeli Samuel to ten, który włóczył się po Kamiennej Górze, mamrocząc do siebie, to wszyscy w mieście go znali. Wgapiał się ludziom w talerze z obiadem w ogródku Mini Maxa przy ul. Miarki i zagadywał ekspedientki z obuwniczego, ale go przepędzały. W mieście pisali o nim w gazetach; czy ma gdzie spać i czy ktoś się nim opiekuje. Ale to nie był jednak Samuel, tylko wariat Marcin – przechodziła przez rynek emerytowana salowa, przysiadła się do ławki koleżanek, poczęstowała papierosami i sprostowała fakty. Od zabójstwa większość ławek zajęta, ponieważ dni słoneczne, a jednocześnie wiaterek i widok na księgarnię Atena. Była salowa wyjęła z torebki kawałek papieru, na którym córka jej zapisała nazwisko zmarłej dziewczynki – Czaja. Córka dobrze znała tych Czajów, potoczyła się na ławce rozmowa o Czajach. Potem w Kamiennej wywiesili klepsydry pogrzebowe i okazało się, że nazwisko Kamili było inne. • Kamila urodziła się bez lewej komory serca, dużą część życia spędziła w szpitalach, przeszła cztery operacje kardiochirurgiczne, czekała na piątą – decydującą. Rodzice co rok prosili w Kamiennej i internecie o 1 proc. podatku na leczenie Kamili, były także zbiórki kościelne. Kamila była podopieczną warszawskiej Fundacji Serce Dziecka, fundacja zamieszczała w internecie pisane przez rodziców biogramy chorych dzieci; zwyczajne historie kochających się rodzin. „Mam na imię Mirosława, jestem mamą Kamilki i chciałabym opowiedzieć naszą historię” – po ataku Samuela fundacja usunęła z internetu resztę tekstu. • W dzień pogrzebu przyszli na rynek dresiarze i powiedzieli, że tyle policji jeszcze w Kamiennej Górze nie widzieli. Usiedli na ławkach podpici, pokrzykiwali, wymachiwali rękami, mówili, jak powoli i boleśnie umierałby Samuel, gdyby go dostali tu i teraz dla siebie. Zaraz podeszli do nich dziennikarze spytać, jak bardzo powoli i boleśnie, ale opisy nie nadawały się widocznie do zamieszczenia nawet w gazecie „Fakt”, która dzień po śmierci Kamili wydrukowała na pierwszej stronie fotografię poranionego dziecka. Naczelny Robert Feluś, przepraszając, tłumaczył, że prowadzi „nowoczesne medium bulwarowe”, „które nie pisze niepotrzebnie o skandalach, nie epatuje drastycznymi szczegółami i krwią”. Tymczasem na pogrzeb do kościoła Matki Boskiej Różańcowej szli przez Kamienną Górę poważni, odświętnie ubrani ludzie i szli wytatuowani dresiarze, którzy straszą nocami na rynku; większość niosła białe kwiaty. • Mieli na drugi dzień po morderstwie przewozić Samuela z policji przy ul. Lubawskiej na przesłuchanie do prokuratury przy al. Wojska Polskiego, całe miasto czekało. Ale nie przewozili; w telewizji podali, że Samuel już dawno jest poza Kamienną. Jednak kłamali, ktoś przyszedł na plac Wolności pod Atenę zdenerwowany, bo właśnie go widział na Lubawskiej – dwaj policjanci prowadzili go skutego, ubranego w kamizelkę kuloodporną. Bali się, dowodził starszy pan z ławki w rynku, że ktoś go zastrzeli; w całej Kamiennej chłopaków świerzbią dłonie na tego bandytę. Skurwysyna, uściślił drugi starszy. Pod księgarnią wolno było mówić o Samuelu jak najgorzej, byle tylko, jak przestrzegali starsi panowie z ławki, nie używać słów „wariat” lub „szaleniec”, bo gazety podawały, że Samuel jeszcze nie widział się z psychiatrą. Racja, potwierdzali taksówkarze, jak się powie „wariat”, to dziennikarze podłapią i Samuel dostanie żółte papiery, co oznacza, że wyjdzie za kilka lat na wolność. Powinien zgnić w więzieniu, mówili legaliści. Powinni go powiesić, krzyczeli zwolennicy kary śmierci. • Przyszła znowu na rynek dawna salowa szpitalna; powiedziała, że miała po drodze. Na ławkach zaczęto mówić o warszawskim Sejmie, w którym siedzą nieroby; konkluzja była taka, że za zabójstwo pod księgarnią winić należy władzę. Za mało policjantów, za dużo upadłych fabryk włókniarskich – kiedyś Kamienna Góra była we włókiennictwie druga po Łodzi. Za dużo ludzi wyjechało za granicę do opieki nad angielskimi i niemieckimi staruszkami. Ludności w Kamiennej ubywa każdego roku, a bezrobocie sięga 20 proc. Wtedy salowa powiedziała: jakby każdy bezrobotny zabijał w Kamiennej Górze dziecko, to nie byłoby dzieci. Rozmowa ucichła, ze wszystkich stron miasteczka przychodzili pod księgarnię Atena ludzie ze zniczami, pluszakami i białymi kwiatami dla Kamili. Taksówkarz, tego dnia elegancki i świeżo po fryzjerze, znowu opowiadał do kamery, jak złapał Samuela – był krzyk pod księgarnią, człowiek z siekierą stał, a potem ruszył w kierunku rzeki; pobiegli za nim taksówkarz, radny miejski i listonosz. Człowiek odrzucił siekierę i zaczął biec, wypadł na parking, ktoś wychodził z samochodu, morderca wpadł na otwarte drzwi. Mówili mu: ty wiesz, co zrobiłeś? Zabiłeś dziecko. • Z każdym dniem po morderstwie fizjoterapeuta Samuel wyświetlał się miesz