U progu nowego roku z jednej strony mamy Polskę na „nie” – mroczną, napastliwą, nastawioną konfrontacyjnie i zatrutą pesymizmem, a uosabianą przez prezesa Rzeplińskiego (działającego w interesie własnym oraz grup, które utraciły władzę), z drugiej zaś strony Polskę na „tak” – jasną, optymistyczną, dniem i nocą działającą w interesie Polaków, reprezentowaną przez aktywnego całą dobę prezydenta Andrzeja Dudę. Jakość prezydentury Andrzeja Dudy najlepiej potwierdza to, że 9 proc. respondentów CBOS uznało go za polityka, który w ub.r. zrobił w interesie kraju i społeczeństwa najwięcej, z tym że nie wiadomo co konkretnie, bo CBOS o to nie zapytał. Powiem szczerze: to o wiele więcej, niż można się było spodziewać. Jeśli coś wartość sukcesu Andrzeja Dudy obniża, to tylko fakt, że o jeden procent wyprzedził on Jarosława Kaczyńskiego, co według mnie jest trochę nie w porządku, bo prezes Kaczyński sam nie został prezydentem tylko dlatego, że będąc wielkim człowiekiem i wielkim strategiem, wyznaczył na tę funkcję Dudę, więc moim zdaniem ten powinien mu okazać więcej szacunku w sondażach. Przyznam, że z ochotą oglądam orędzia prezydenta Dudy w telewizji, gdyż lubię patrzeć na ludzi uśmiechniętych, zadowolonych z siebie i z pracy, którą wykonują. Ludzi, którzy tego zadowolenia z siebie wstydliwie nie ukrywają, ale z ochotą dają mu wyraz w wystąpieniach, starając się w ten sposób zarazić nim szerokie kręgi tych, którzy z różnych powodów są mniej zadowoleni od nich. Kolosalne wrażenie robi na mnie również niezłomne przekonanie Andrzeja Dudy co do tego, że jest on prezydentem samodzielnym i niezależnym, a jego prezydentura przyczynia się do budowy narodowej wspólnoty. Trudno powiedzieć, skąd się u niego to przekonanie bierze, ale miejmy nadzieję, że w nowym roku pan prezydent go nie utraci, bo mimo wszystko lepiej dla niego, żeby – jeśli już musi robić to, co robi – robił to z przekonaniem. „Możemy się różnić, lecz musimy ze sobą rozmawiać” – powiedział prezydent w noworocznym orędziu i jest to prawda. Z tym że są w kraju tacy, z którymi rozmowa nie ma sensu. Myślę tu o prezesie Rzeplińskim, człowieku zawziętym, mrukliwym, zupełnie głuchym na polityczne realia i przyświecające tym realiom wartości. W dodatku człowiekiem trzymającym się z uporem pewnych fundamentalnych wartości, które akura