Ma 62 lata, długie, siwe, ale gęste włosy i sportowy styl. Uważają go za hipisa albo zakręconego gościa. A ostatnio za faceta od upamiętnień. Dla jednych dziwak, dla drugich pozytywnie zakręcony.
Sam nie wie, kiedy go naszła dręcząca myśl, że miasto bez historii to tylko przypadkowe miejsce do życia. Dla niego Wyszków nie jest przypadkiem. Tu się urodził, tu urodzili się jego rodzice. Ale jak być lokalnym patriotą w miejscu pozbawionym symboli i bohaterów? Dlatego kiedyś rzucił pomysł, aby upamiętnić Mordechaja Anielewicza, przywódcę powstania w getcie warszawskim. Niektórzy stukali się w głowy, odbiło ci? Niech go sobie czczą w Warszawie, co on ma do Wyszkowa? Kuzynka powiedziała mu, Wojtek, daj sobie spokój z tym Żydem, ludzie się z ciebie śmieją.
Śmiech to nic groźnego. Nie dał sobie spokoju. Niektórzy od razu podchwycili, że to może dać korzyści. Innych mozolnie przekonywał, że Anielewicz urodził się w Wyszkowie, a postument poświęcony jego pamięci należy zbudować w miejscu, gdzie przed wojną stał jego dom rodzinny. Teraz to tylko skwer z widokiem na Bug. Tłumaczył, że miasto potrzebuje promocji. Anielewicz nadaje się do tego jak nikt inny. Pomoże tworzyć wizerunek Wyszkowa jako miasta otwartego na swoją przeszłość i patrzącego w przyszłość.
Wyszków wyjątkowo wymagał wtedy naprawy wizerunku. Padła filia Fabryki Samochodów Osobowych na Żeraniu (produkcja skrzyń biegów do polonezów), po pustych halach hulał wiatr. Zbankrutowała fabryka mebli. Ludzie tracili pracę i nadzieję. Prężnie rozwijała się jedynie branża gangsterska. Słynny Uchal i jego armia rządzili i dzielili. Stanowczo Wyszków nie był w tym czasie wymarzonym miejscem do życia.