Pozostała znana od 30 lat zwyczajność życia Jana we wsi Góry niedaleko Poznania – rodzice, obserwacja działania wszczepionej pod skórę pompy baklofenowej, pokój z komputerem i telewizorem, drabinki do rehabilitacji, okna na pustą drogę i wózek przez małe w. Świat bezpieczny, ale wewnętrzny, i powolnie tykający zegarek.
W świecie Mężczyzny Roku na Wózku 2016 miała być gala w hotelu Holiday Inn w Bydgoszczy, eleganckie stroje zmieniane kilka razy w ciągu gali, mówienie o planach na przyszłość do pełnej sali widzów i taniec z hostessami. W przypadku niezdobycia głównego tytułu pozostawała walka o dwóch Vice Mężczyzn Roku na Wózku 2016, Mężczyznę Publiczności na Wózku i Mężczyznę Foto.
Na stronie internetowej prezentowało się 14 kandydatów ze spastycznością.
Jan
Rano w Górach Jan z mamą Marią ruszają na spacer. Jak zwykle przez klepisko podwórka w kierunku stodoły, potem na ten chodnik z kostki, który tata zbudował specjalnie dla Jana, żeby mógł jeździć do koni po równym. W zagrodzie mieszkają trzy konie, klaczka Natasza, najstarsza, zawsze w ciszy liże wnętrze lewej dłoni Jana. Dzieją się cuda, szorstki i ciepły jęzor przywraca czucie, ręka zgina się i nagle pozwala ułożyć na kole wózka; wtedy Jan sam napędza wózek. Wracają ze spaceru.
Potem, jeśli nie pada, jeszcze ze dwa spacery do koni albo pustą drogą przez wieś. Głównie jednak dom od środka, spodnie dresowe, radio w tle, mama pochylona nad Janem leżącym na podłodze; ćwiczą. Kiedy był mały, miał zasupłane mięśnie – na jednej nodze mama kładła mu pięciokilowy worek z piaskiem, by móc poruszyć drugą w górę.