Maciej: wolontariusz, którego los przykuł uwagę papieża

Papież zaczął mówić o Maćku Szymonie o 21.15: „Muszę powiedzieć wam coś, co zasmuci wasze serca. To jest historia życia jednego z was”. Pięć minut później Michał Jerzy Cieśla, starszy brat Maćka, kliknął na emotikon „zamyślony” i wrzucił na FB post: „Zaniemówiłem”. Jeszcze zanim posypały się lajki, daleki kuzyn wkleił nazwisko Maćka we wpis o niesamowitym świadectwie papieża Franciszka. A potem się zaczęło. W imieniu rodziny – mamy ekonomistki i ojca, specjalisty do spraw kontrolingu – to Michał rozmawia ze wszystkimi. Jako rzecznik prasowy Nowoczesnej Region Śląski ma już trochę wprawy. Najważniejsze to przekazać, że Maciek żył prosto i dobrze. Jako absolwent wzornictwa miał też idealne wyczucie znaku, który powinien harmonizować ze słowem i działaniem. I pewnie by się zdziwił, że po śmierci sam został symbolem. JP II No więc Michał opowiada. Na początku o dzieciństwie na katowickim blokowisku. Tak zwany Manhattan był bezpieczny, cichy i zielony. Maćka urodzonego w 1989 r. i Michała rocznik 1985 ominęła komuna. Rodzice, nowo powstająca klasa średnia, zapewniali im wycieczki za granicę i rozwijanie zainteresowań. Michał uczył się gry na gitarze, Maciek chodził na zajęcia plastyczne. Poza tym całe dnie spędzali razem. Rodzice dbali, żeby rośli w duchu katolickim, ale, jak mówi Michał, wierzyli jak większość Polaków. Czyli co niedzielę chodzili z synami do kościoła. W Wigilię były obowiązkowo kolędy, w Wielkanoc święconka. Michał aranżował na nowo pieśni kościelne, Maciek przerabiał po swojemu symbole religijne. – W kraju z gruntu katolickim każdy początkujący artysta tak pewnie ma – mówi Michał. – W 2000 r. pojechaliśmy na wycieczkę do Rzymu. Organizatorowi udało się załatwić dla naszej 20-osobowej grupy audiencję u Jana Pawła II. Kiedy papież błogosławił Maćka, strącił mu okulary. Przeprosił. Po jego wyniesieniu na ołtarze żartowaliśmy, że to był znak. Że Maciek – jako pobłogosławiony i proszony o wybaczenie przez świętego – został wybrańcem. Maciek był skryty, nie dzielił się uczuciami. Jeśli już, to ze zdziwieniem, że coś innego można mówić, a co innego robić albo deklarować. Dziwiło go np., że po śmierci Jana Pawła II zaczęły powstawać jego pomniki. Odlewane nie tylko wbrew jego testamentowi, ale też poczuciu dobrego smaku. Stawiane nie po to, żeby zachować harmonię miasta, ale często, aby ją zaburzyć. MSCSTUDIO.PL Michał: – Kiedy zdał na rzeźbę na ASP, każdy z nas zajął się swoim życiem. Ja zostałem w Katowicach, on przeprowadził się do Krakowa. Spotykali się przelotnie w domu, dłużej na obozach harcerskich. Kiedy Michał nagrał płytę z kolędami, Maciej zaprojektował do niej okładkę. – To akurat zrobił za darmo, ale nie był ascetycznym altruistą – mówi Michał. Szybko zaczął zarabiać. Założył swoją firmę mscstudio.pl. Już jako student drugiego kierunku, czyli projektowania przemysłowego, robił projekty graficzne dla banków, Lufthansy, Media Markt, telewizji Al Jazeera, Coca-Coli. Dostawał też nagrody dla studentów za osiągnięcia artystyczne, m.in. Nagrodę Ministra Kultury. Pieniądze nie były najważniejsze, ale dawały możliwość podróżowania. Z paczką przyjaciół wyjechali na Światowe Dni Młodzieży do Kolonii, choć Maciek niechętnie brał udział w zbiorowych tańcach, głośnych modlitwach czy śpiewach. Najchętniej się przyglądał. Z drugiej strony, co przyznaje jego przyjaciel franciszkanin Martin Buntov, chciał zrozumieć, co ludzi ciągnie do takiego przeżywania wiary. – Robił to po swojemu, przez sztukę – wspomina Buntov. – Dzięki temu się spotkaliśmy, bo jako jedyny odpowiedział na nasze ogłoszenie o pracy przy szopce na Franciszkańskiej 4. Zgłosił się z gotowym projektem. Chciał namalować ogromny obraz: sześć na trzy metry. Na nim na pierwszym planie Maryja, Józef i Jezus jako zwykli ludzie. Bardzo zmęczeni. W tle sylwetki innych, przemykających w pośpiechu, obojętnych. Maciek malował w wydzielonej przez przełożonych pracowni w piwnicy klasztoru, a Martin obserwował, jak powstaje obraz. Dużo rozmawiali. Maciek zdradził, że „czasem mówi do Tego na górze”. Przyznawał też, że jest zrażony do Kościoła i wolałby, aby księża zajmowali się ludźmi, a nie sobą. Potem, kiedy Buntov przeniósł się do klasztoru w Jaśle, rozmawiali przez FB. Dzięki temu mógł obejrzeć i polubić jego pracę dyplomową z rzeźby. Tytuł: „Nothing will be the same again” (Nic nie będzie takie jak przedtem). Temat: poszukiwanie prostych symboli dla trudnych stanów emocjonalnych. W jednej z prac wykorzystał folię badającą napięcie wewnątrz materiału. Pękała pod wpływem ciepła i światła. W miejscu pęknięć pojawiała się feeria kolorów. 100 ONKO Michał pamięta tę pracę. Maciek musiał tłumaczyć, o co mu chodzi, bo nie dla wszystkich ten znak był czytelny. Proste symbole, idealnie dopasowane do słowa, wrzucał do portfolio swojej firmy graficznej. Jak na dwudziestokilkulatka to portfolio było imponujące, ale wciąż szukał nowych projektów. Dlatego, jako wolontariusz, zgłosił się do opracowywania grafiki dla Światowych Dni Młodzieży. Projektował ornaty, wystrój Krakowa, robił animacje. Początkowo i dość długo za darmo. Mógł sobie na to pozwolić, bo miał odłożone pieniądze. Michał: – Potem już pracował dla Komitetu Organizacyjnego ŚDM całe dnie, ale nie do końca dał się ponieść grupowemu przeżywaniu wiary. Wychodził, kiedy wszyscy wstawali od komputerów, żeby odmówić Anioł Pański. Ale nie krytykował. To po prostu nie było jego. We wrześniu ubiegłego roku pojechał na urlop do Francji. Przebiegał p