Cena WZ-67 z miejsca zwyżkowała na rynku hobbystów, osiągając nawet 100 zł za sztukę. Oznaczało to stopę wzrostu na poziomie 90 proc. w stosunku do uprzedniej średniej. Świat znawców tradycyjnego oręża polskiego wpadł w ostrożny entuzjazm, rozpoczęto wymianę maili o hełmie WZ-67. Do głosu doszli też cynicy. Piętnowano ich, zarzucając brak szacunku dla kraju i umocowanie w kręgach rubla.
W marcu 2021 r. z powodu WZ-67 na wierchuszkach wojskowego resortu przejściowo zawrzało. Pytania o przydatność bojową i współczynniki kuloodporności ww. hełmu na polu walki XXI w. kierował do MON opozycyjny senator Krzysztof Brejza. Rzeczowość jego pytań spowodowała, że minister Mariusz Błaszczak z partii rządzącej PiS podjął decyzję o nieudzielaniu odpowiedzi. Jednocześnie prywatni i resortowi sprzedawcy artefaktów donosili o wyczerpywaniu się zapasów WZ-67 z oferty dla ludności cywilnej na wolnym rynku. Hełm pięknie schodził mimo podwyżek cen.
Pewne światło na fenomen WZ-67 rzuciła w piśmie do senatora Brejzy Anna Kuźma, zastępca dyrektora Centrum Operacyjnego MON. Wyjaśniło się, że ministerstwo „kontynuuje pozyskiwanie hełmów kompozytowych”, ale tymczasem o odrestaurowanie hełmów stalowych zabiegały w ministerstwie same jednostki i instytucje wojskowe.
Dziedzictwo WZ-67
W swojej klasycznej pracy „Hełmy Wojska Polskiego 1917–1991” autor Jacek Kijak poświęca kilka stronic tak popularnemu dziś modelowi bojowemu wzór 67. Zespołem konstruktorów hełmu w Wojskowym Instytucie Technicznym Uzbrojenia kierował płk mgr inż. Romuald Zimny. Hełm wdrożono do służby we wszystkich rodzajach wojsk w kwietniu 1967 r. Zastąpił model 50, ale stylistycznie nawiązuje do modelu 31. Korzenie WZ-67 sięgają zatem w prostej linii Polski Marszałka Józefa Piłsudskiego.