Niefoniczne życie

Polski to dla nich język obcy. Migają we własnym.

Adam Chełstowski/Forum Niefoniczni szukają namiarów na terapeutów. Lecz nikt nie zna migających, a foniczni nie przyjmują do zamkniętych grup pacjentów z tłumaczem, powołując się na zawodowe aksjomaty. Na fot. tłumaczka na konferencji prasowej prezydenta Warszawy, 2020 r.

Bistro przy warszawskim placu Trzech Krzyży. Kilka metrów dalej 200-letni Instytut Głuchoniemych. Chudy chłopak gestykuluje do smartfonu opartego o cukiernicę. To musi być czuła rozmowa, bo często krzyżuje dłonie na wysokości klatki piersiowej. Stolik obok poirytowany, gdyż chłopak zbyt głośno obija łyżeczką o brzegi filiżanki. Jakieś dziecko zatyka uszy. Chyba chce wyobrazić sobie niesłyszenie.

Trudno fonicznemu opowiedzieć ciszę 350 tys. niby-cudzoziemców, którzy nie rozumieją się z całą resztą.