Bogom dzięki
Poganie są wśród nas, a Polska właśnie ich uznała. Bogom niech będą dzięki?
Tak jak noc przed wschodem najciemniejsza, tak i zima najsroższa jest przed nastaniem wiosny. Dla rodzimowierców słowiańskich to czas, by rozpalić Święty Ogień, śpiewać i składać ofiary ku czci bogów. Jest 10 lutego, ale zima wcale nie doskwiera: 12 stopni, słońce, lekki wiatr. Palenisko podsypane ziołami, mąką i olejem płonie w parku Zielona w Dąbrowie Górniczej, nad brzegiem Czarnej Przemszy, nieopodal drzewa, w które przed kilkunastoma laty uderzył piorun, a to znaczy, że zostało pobłogosławione przez Peruna.
Żerca (kapłan) sypie solą granice świętego kręgu, żeby zamknąć go dla złych duchów i szkodliwych mocy. Wierni wchodzą do niego pojedynczo, najpierw obmywając dłonie i twarz oraz kadząc się dymem z palonych ziół. Jest ich ok. 50, stoją w ciszy, w zwykłych ubraniach. Z wyjątkiem żercy, który drepcze wokół paleniska w długiej białej szacie obrzędowej i przemawia. – Dziś obchodzimy święto Welesa. Pamiętajcie, że jeżeli będziecie prosić Pana Rogatego o cokolwiek – bogactwa, mądrość, wiedzę magiczną – zastanówcie się trzy razy. Bo on wam to da, ale w sposób, który sam uzna za słuszny. Dary te na samym początku są bardzo gorzkie, ale wynik zawsze jest zadowalający. Dla obydwu stron.
Weles jest jednym z najważniejszych bóstw słowiańskich. Władcą podziemi (zaświatów), bogiem magii, sztuki, przysiąg, a przede wszystkim bogactwa. To dla niego w palenisku lądują kolejne dary – chleby, jabłka, przyprawy, wołowina, kości, kilka butelek wódki. Każdy z zebranych chce go o coś poprosić albo za coś mu podziękować.
Kiedyś, wiele wieków temu, składano też ofiary ze zwierząt albo z ludzi. – Dziś byłoby to nieco problematyczne, ale też niepotrzebne. Taka, dajmy na to, kura tysiąc lat temu była niezwykle doniosłą ofiarą.